Uitlaat

_____________________________________________________________________________________________________

Na 11 september wordt het nooit meer als voorheen…

11 september, een datum die we nooit meer zullen vergeten en die later diep in de geschiedenisboeken zal gegrift zijn.

11 september, een moment waarop de verhoudingen in de wereld zijn veranderd.

11 september, een dag en een nacht waarin we honderd maal en meer hetzelfde beeld zien : de twintowers van het WTC aan de skyline van New York zijn verdwenen.

11 september, een dag waarop duizenden mensen niet meer zijn en waarop over de hele wereld wordt getelefoneerd en gemaild om te horen welke vrienden nooit meer zullen terugkeren.

11 september, een dag waarop we beseffen dat politieke leiders zich moeten bezinnen over de verhoudingen tussen volkerenstaten en mensen.

11 september…

Voor mij is het veel te vroeg om conclusies te trekken, maar ik laat graag op mijn web een aantal jongeren aan het woord, wat niet wil zeggen dat ik al hun stellingen of gevoelens deel.

___________________________________________________________________________________________________________________

Terug naar school

De eerste schooldag is nog niet uit het nieuws geweest. Een tekort aan leerkrachten, een teveel aan studenten ….Het regende problemen, terwijl 120.000 leerkrachten zich weer opnieuw inzetten voor al hun leerlingen.

In een kennismaatschappij kan het belang van onderwijs nauwelijks overschat worden. Hopelijk denkt de Vlaamse Regering daar ook zo over. Als ze haar woorden en haar geloof ook wil omzetten in daden en de lerende samenleving hoog op haar agenda wil plaatsen moet ze dat onderwijs met wat meer sérieux aanpakken. Wat doet ze aan het tekort aan leerkrachten? Zijn er voldoende middelen voor het administratief- en middenkader in de basis- en secundaire scholen. Hoe wordt de administratieve belasting van de leerkrachten ondervangen en wat met de behoeften van kinderen met leerproblemen in het gewone onderwijs. Minister Vanderpoorten meldde gisteren dat ze het geïntegreerd onderwijs verder wil uitbouwen. Als de Regering haar huiswerk in deze begrotingsronde naar behoren maakt dan blijven er nog voldoende middelen over om dit en anderen problemen aan te pakken. Leerkrachten en leerlingen verdienen dat.

Het kan boeiend zijn om te spreken over netoverschrijdende samenwerking, maar dan moet men beginnen met te aanvaarden dat er in verhouding 17 miljard minder wordt betaald aan het vrij onderwijs.

____________________________________________________________________________________________________________________

FEDERAAL BEGROTINGSSPEL : OPVOLGER VAN HET VLAAMS CENTENSCHIJFJE

Niet zonder enige (terechte) fierheid, stelde federaal begrotingsminister Vande Lanotte de nieuwe website van zijn ministerie voor. De Oostendenaar had ook een verrassing, een neusje van de zalm (of van het hamstertje?): een interactief spel, waarbij de burger zelf eens minister van begroting kan spelen. Een prachtig idee, heel leuk om de mensen te laten zien dat het allemaal niet zo simpel is…

Ook ik vond dit een goed idee… 5 jaar geleden. Als Vlaams minister van Begroting heb ik in 1997 voor de eerste maal het « Vlaams centenschijfje » voorgesteld. Wat nu op de website van het federale ministerie van Begroting staat, stond toen op een Vlaamse CD-Rom, en op een website. Niet dat ik hierover kwaad ben en minister Vande Lanotte beticht van plagiaat. Nee, ik handel niet in politie-uniformen…

Maar wat ik wel spijtig vind : anderhalf jaar geleden vroeg ik aan de Vlaamse minister-president Dewael hoe het zat met een nieuw Centenschijfje, aangepast aan de nieuwe begroting. De minister-president antwoordde toen:

« Rekening houdend met de timing en de beschikbare internet-bandbreedte voor de doorsnee gebruiker, dient er geanalyseerd te worden in hoeverre het « nieuwe Centenschijfje 2001 » via het internet gespeeld zou kunnen worden. De implementatie zal voorafgegaan worden door een onderzoek bij de gebruikers van het huidige Centenschijfje en zal resulteren in een nieuw «interactief » spel in de loop van het jaar 2001. … Een digitale versie komt er, na een diepgaand onderzoek, vanaf de begroting 2001. »

Het lijkt erop dat (zoals zo vaak) de woorden van Dewael niet gevolgd worden door daden. Misschien kan de nieuwe Vlaamse begrotingsminister, Dirk Van Mechelen, eens een kijkje gaan nemen op www.begroting.be en het laatste centenschijfje van de begroting 1999 opvragen op de administratie van de Vlaamse Gemeenschap.

________________________________________________________________________________________________________________

KIJK- EN LUISTERGELD

Binnen de politieke wereld was het al langer bekend dat minister-president Dewael zijn bevoegdheid over « financiën en begroting » liever kwijt dan rijk was. Te veel cijfers, te veel boeman, te weinig glamour. Eigenlijk was dossiervreter Dirk Van Mechelen hiervoor wel meer geschikt… En zo geschiedde. Lambermont bood een ideale gelegenheid om van die saaie dossiers af te raken, en over te dragen aan collega Van Mechelen.

« Oef », dacht de minister-president onlangs, « Juist op tijd ! » Inderdaad, minister Van Mechelen mag aan het hoog geacht publiek meedelen dat men eigenlijk feitelijk toch nog Kijk- en Luistergeld mag betalen voor … 2002. En als je pech hebt, als uw achternaam begint met een letter uit de tweede helft van het alfabet, dan mag je eigenlijk feitelijk een half jaar langer betalen…

Commentaar van de regering : « Och kom, er zal toch geen nieuw formulier in bus vallen, dus wie maalt erom? » Heren en dames ministers, de overheid moet correct zijn. Welk gezag heeft de overheid tegenover hen die belastingen ontduiken, als ze zelf niet correct is?

Vlaamse regering werkt actief mee aan foutieve berichtgeving !

De media is feitelijk de « 4^de macht ». Het is heel belangrijk dat de burger voldoende vertrouwen kan stellen in wat de kranten schrijven en wat op het tv-journaal gezegd wordt. Foutieve berichtgeving moet zoveel mogelijk vermeden worden. Daarom moet de overheid zelf vertrekken van een correcte informatieverschaffing, zowel naar de burgers als naar de pers. Ook wanneer dat soms wel eens in conflict komt met de gladde « Slangen »-strategie van de huidige paars-groene-gele regeringen.

Op 23 juli verspreidt de Vlaamse regering een persmededeling over een beslissing van de regering van 29 juni 2001. Is de komkommertijd dan ingetreden, en kan de Vlaamse regering nog eens wat extra publiciteit gebruiken?

Wat veel erger is: de persmededeling draagt de titel « Vanaf 2002 elk Vlaams gezin gratis 500 kWh elektriciteit ». De titel is pertinent onjuist, en draagt dus bij tot een foutieve berichtgeving. Zoals in de uitleg wordt toegegeven, is de 500 kWh van toepassing op een gemiddeld Vlaams gezin (ouders, twee kinderen), en niet over « elk Vlaams gezin ». Het lijkt pietluttig, maar de regering en de overheid in het algemeen moeten steeds correctheid nastreven !

______________________________________________________________________________________________________________

Rusthuizen moeten besparen in periode van toenemende vergrijzing?

De rusthuizen en rust-en verzorgingstehuizen moeten dit jaar een miljard frank besparen. Het gevolg daarvan is dat het OCMW of de patiënt zelf de rekening zal moeten betalen. In en reactie op de grote bezorgdheid die vanuit de sector werd geuit antwoordt minister Vandenbroucke dat hij voor volgend jaar ‘hoopt’ op extra geldt voor de ouderenzorg. Hij stelt daarbij dat de begroting van de rusthuizen de jongste jaren met dertig procent is gestegen. Dat wijst er volgens hem op dat er wordt geïnvesteerd in de ouderenzorg, en niet bespaard.

Dit is niet het goede moment om te ‘hopen’ op extra geld voor ouderenzorg, noch om besparingen door te voeren. Door de vergrijzing stijgt de nood aan middelen voor ouderenzorg gestaag. Hiervoor zal hoe dan ook het nodige geld moeten worden uitgetrokken. Uit cijfers blijkt dat vooral de zogenaamde vierde leeftijd (de tachtig- plussers) een beroep doet op de zorg verstrekt in rust- en verzorgingstehuizen. De laatste jaren steeg zelfs het aandeel tachtig plussers dat in een collectieve woonvorm verblijft. Als we er rekening mee houden dat hun aandeel in de ganse bevolking tegen 2030 gestegen zal zijn tot 7%, dan is het duidelijk dat er zelfs nood is aan een uitbreiding van de capaciteit in de rusthuizen, zelfs al steeg het budget hiervoor al sterk de laatste jaren.

Het budget het éne jaar verlagen om het daarna misschien weer te verhogen getuigt niet van een kwaliteitsvolle en toekomstgericht benadering van de ouderenzorg .

______________________________________________________________________________________________________________

Moeten we met z'n allen zo veel mogelijk beginnen roken? Schandelijk!

' Stimuleer de bevolking om meer te roken, en alle economische en begrotingsproblemen zullen opgelost geraken'. Dat is wat geconcludeerd kan worden uit een onderzoeksrapport dat werd gemaakt in opdracht van de Amerikaanse sigarettenfabrikant Morris. Immers, rokers sterven gemiddeld vroeger, wat de staat besparingen oplevert in de pensioenen en de gezondheidszorg. Bovendien zorgen de belastingen op de tabaksproducten voor heel wat inkomsten. Dit zou volgens de onderzoekers ruimschoots opwegen tegen de verloren inkomstenbelastingen en de kosten van de medische zorgen voor zieke rokers. Schandelijk!

Laten we deze cynische redenering even verder zetten. Dan moet de overheid vanaf nu niet alleen campagnes voeren die het roken moeten bevorderen. Zij kan ook beter stoppen met campagnes die tot veilig vrijen willen aanzetten. Immers, veel mensen die op jonge leeftijd sterven aan aids, dat scheelt een hoop uitgaven in de pensioenen en de gezondheidszorg. Waarom zouden we die gezondheidszorg bovendien niet gewoon afschaffen? Hoe meer kinderen er bij de geboorte sterven, en hoe meer mensen tijdens hun leven door een ziekte overlijden, hoe minder pensioenen we moeten betalen. En diegenen die geen natuurlijke dood sterven moeten we misschien helpen door automobilisten ertoe aan te zetten zo onverantwoordelijk en gevaarlijk mogelijk te rijden. Al die verkeersdoden, dat spaart immers weer een pak geld in de gezondheidszorg uit. Laten we voortaan ook zo veel mogelijk het milieu vervuilen. Immers, al de methoden die ontwikkeld moeten worden om daarna de vervuiling te beperken, zorgen voor extra economische activiteit. En waarom zouden we in West-Europa niet weer eens een oorlog uitvechten. Dat is goed voor de inkomsten en de werkgelegenheid in de wapenindustrie. Bovendien, hoe meer slachtoffers, hoe beter voor de pensioenkassen en de uitgaven in de gezondheidszorg.

Het is duidelijk dat de redenering in het onderzoeksrapport kant noch wal raakt. Integendeel: roken kost de maatschappij heel wat. Naast de kosten in de gezondheidszorg verliezen we heel wat menselijk kapitaal indien mensen ziek worden. En zelfs als uit een kosten-batenanalyse zou blijken dat deze kost kleiner is dan de 'opbrengst', dan is dat irrelevant. De overheid mag niet uitgaan van de economische en financiële opbrengst, ze moet in eerste instantie het welzijn bevorderen. Een beleid dat gericht is op welvaart, welzijn, en vooruitgang van de mens kan onmogelijk gebouwd zijn op het ziek zijn van mensen. Dat is pervers.

_________________________________________________________________________________________________________-

In 2001: Het internationaal jaar van de vrijwilliger ,is de vrijwilliger minder waard dan voorheen?

De VN riep 2001 uit tot het internationale jaar van de vrijwilliger. Terecht wordt er geijverd voor meer erkenning en een sterker statuut voor de vrijwilliger, en wil men het vrijwilligerswerk stimuleren. Het werk van vrijwilligers draagt immers bij tot de kwaliteit van onze samenleving, en van het samenleven.

Heel wat diensten in verschillende sectoren zouden niet mogelijk zijn zonder de inzet van vrijwilligers. Bovendien is gebleken dat vrijwilligers meer politiek actief zijn, minder anti-sociaal gedrag vertonen, gezonder zijn, en in het algemeen een hogere levenssatisfactie hebben. Vrijwilligerswerk draagt dus bij tot de burgerzin in een samenleving.

Ook de Vlaamse Regering verklaarde naar aanleiding van de acties van de VN dat vrijwilligers de zuurstof zijn van de samenleving. Minister Vogels beloofde reeds enkele malen een verbetering van het statuut van de vrijwilliger.

Als de Vlaamse Regering het vrijwilligerswerk echt wil ondersteunen, zoals ze zegt, is het logisch dat hier ook voldoende middelen worden voor vrijgemaakt. Na een eerdere campagne nam het aantal vrijwilligersorganisaties toe. Minister Vogels verhoogt evenwel in 2001 het bedrag voor de subsidies aan deze organisaties niet evenredig. Zo moeten deze organisaties het in het internationale jaar van de vrijwilliger, ondanks de beloften van de regering het vrijwilligerswerk sterk te ondersteunen, het met minder middelen stellen dan voorheen.

Crisis in de buitenschoolse kinderopvang

Minister Vogels stelt een ambitieus decreet kinderopvang in het vooruitzicht. Dit decreet moet ervoor zorgen dat kwalitatieve kinderopvang een basisrecht wordt, dat voor iedereen toegankelijk is, en dat de verschillende vormen kinderopvang in één consistente beleidsaanpak worden gevat.Hopelijk blijft het niet bij plannen en mooie beloftes. De nood aan kwalitaiteve, gedifferentieerde kinderopvang is groot.

Om deze plannen te verwezenlijken zijn uiteraard voldoende financiële middelen nodig. Spijtig genoeg moeten we vaststellen dat er hier een probleem is. Zo blijkt uit een vraag die Vlaams volksvertegenwoordiger Sonja Becq stelde aan minister Landuyt dat wegens een gebrek aan middelen alle aanvragen voor personeel in de buitenschoolse kinderopvanggeblokkeerd zijn.

We willen daden en dus centen in de begroting van 2002. Of zal stilaan blijkend dat er grenzen zijn aan de groei en dus ook grenzen aan de middelen. DE SERV rekende nu reeds voor dat alle middelen reeds zijn opgebruikt. Of wachten we tot het manna uit de hemel valt. Maar gelooft deze paars-groene regering coalitie nog wel in de hemel?

Investerinsgplan NMBS: Vlaanderen verliest!

In de commissie openbare werken, had het Vlaams Parlement zich unaniem heel kritisch opgesteld tegenover het investeringsplan van de NMBS. Zowel de meerderheid als de oppositie had zware kritiek op de 60/40-verhouding (voor elke 60 frank dat in Vlaanderen geïnvesteerd wordt, moet ook 40 frank in Wallonië geïnvestereerd worden, nuttig of niet), en omdat de investeringen voor Zaventem en de havens van nationaal belang zijn, en dus sowieso uit de 60/40-verhouding moeten.

Nog maar eens werd echter duidelijk dat de Franstalige politici België regeren. Vlaanderen heeft een premier gekregen, maar de echte macht zit in Wallonië. De federale regering heeft helemaal geen rekening gehouden met de mening van het Vlaams Parlement. De uiteindelijke beslissing is zelfs bijna Kafkaïaans: niet de investeringen in de Antwerpse haven zijn van nationaal belang, maar wel de spoorlijn Brussel-Luxemburg (de « couponnekestrein » dus!). De Antwerpse haven levert elk jaar 132 miljard frank op die naar de schatkist gaat, en toch moet Vlaanderen in de praktijk instaan voor de spoorweginvesteringen. Alle grotere Waalse steden zullen een snelle verbinding krijgen met Brussel. De snelste rit van Hasselt naar Brussel zal via lopen via… Is het toeval dat de beslissing op de Franse Nationale Feestdag werd genomen?

En dan slaagt de Vlaamse regering, bij monde van minister-president Dewael erin dit akkoord te verkopen als een eerbaar compromis, want… Vlaanderen mag meebetalen voor de investeringen in Antwerpen, zodat deze sneller kunnen uitgevoerd worden. Zoveel hypocrisie heb ik in mijn politieke carrière zelden meegemaakt.

Oplossing van de wachtlijsten bij de zorgbehoevende personen met een handicap?

Krijgen we met de centen van Lambermont toch een oplossing van de lange wachtlijsten die er momenteel zijn bij de de zorgbehoevende gehandicapten? De nieuwe regeringsverklaring belooft het wegwerken van de wachtlijsten met 4000 nieuwe plaatsen.

Reeds geruime tijd blijkt uit het rapport van de Centrale Wachtlijsten van de Vlaamse Provincies bekend dat er 1178 dringende vragen zijn voor een semi- of volledige residentiële opvang. Gecombineerd met minder dringende gevallen is er een totale nood aan 3451 opvangplaatsen.

In de begroting van 2001 worden er echter geen nieuwe kredieten voorzien. We hopen dat 2002 er anders zal uitzien.

____________________________________________________________________________________

Lambermont : Vlaanderen vertrekt fout !

« Maar ik heb de indruk dat Dewael de zaak al op voorhand had verkocht. » « Ze heeft een zwak kabinet. »

« De SP won, noch verloor bij de onderhandelingen. Of toch, Steve Stevaert had met het kijk- en luistergeld zijn hoofdprijs eerder al binnen. Al is het mooi om zien hoe de VLD die belastingafschaffing nu ook als een liberaal plan afschildert. »

Deze en andere citaten komen niet uit de mond van de oppositie. Ze zijn van VLD-fractieleider Denys en van De Standaard. Lambermont heeft dan toch zijn ei gelegd, en de Vlaamse regering heeft het geweten : nieuwe bevoegdheden, vers geld en een stoelendans. De bevoegdheden zijn te schraal, uitgezonderd voor de regionalisering van de gemeente- en provinciewet. Het geld zal leiden tot een nieuwe « gratis-campagne », in plaats van het verstandig te investeren in de toekomst

De Vlaamse regering heeft tot hiertoe geen blijk gegeven van goed bestuur. De herschikking in de Vlaamse regering is dit weer niet!

Dua verliest twee belangrijke landbouwbevoegdheden (afzet van land- en tuinbouwproducten en het landbouw-investeringsfonds aan Gabriëls. Dus ook geen coherente bevoegdheidspaketten in Vlaanderen !

En dan opnieuw André Denys, die eist dat Jaak Gabriëls op zijn nieuwe kabinet van Economie een cel aanstelt die zich specifiek met landbouw bezighoudt!

Intussen is minister-president Dewael ook minister van « Beter Bestuurlijk Beleid ». Eerste les : geef de ministers coherente bevoegdheidspaketten. Dat zou goed zijn voor de ambtenaren, die het beleid moeten voorbereiden en uitvoeren, en voor de « burger-klant

_______________________________________________________________________________

Individualisme of verbondenheid ?

De leden van de huidige coalitie huldigen het individu en het individualisme. Ze gaan uit van rechten van de burger zonder plichten. En als het maar kan wordt alles best ‘gratis’.

Tijdens de Vlaamse conferentie over de Kleurennota stelde minister Landuyt van werkgelegenheid het helemaal bont : « Ik ben niet bekommerd over de krapte op de arbeidsmarkt. Hoe minder de mensen moeten werken, hoe gelukkiger ze zullen zijn. Diegenen die willen werken, zal ik natuurlijk niet tegenhouden, men moet de zotten vrij laten. » Uiteraard kon zijn disputant, Philippe Muyters van het VEV hiermee niet instemmen.

Het wordt daarom steeds duidelijker dat de Christen Democratie een belangrijke rol te vervullen heeft. De Christen Democratie wijst immers op de verbondenheid van mensen, zonder dewelke een samenleving zal aftakelen tot een groep individualistisch ingestelde burgers. Of vergelijk het met een mierennest die zich kenmerkt door verbondenheid, een goed draaiende samenleving van mieren waar elkeen bijdraagt tot de gemeenschap door samen te werken, tegenover een visbak met allerlei exotische vissen die naast elkaar rondjes zwemmen, doelloos en wachtend op wat eten.

Wij willen geen samenleving ‘van « gefortuneerde asielzoekers »,van mensen die zich van de samenleving kunnen onttrekken in beveiligde villaparken, met eigen elitescholen en een specifieke gezondheidszorg.’ ( Luc Huyse);…. “van mensen op de vlucht voor hun eigen samenleving, op zoek naar een veilige wereld waarin ze politiek met rust worden gelaten, zoals de echte asielzoekers. Allebei zonder werk, want de een mag niet, de ander hoeft niet. En allebei eenzaam, gevangen in een wereld van louter lotgenoten, de een verveeld na het zoveelste potje tafeltennis, de ander uitgekeken op de alsmaar stijgende beursindex”. ( Willem Trommel)

Nee, we willen een samenleving waarin we zorg dragen voor mekaar en samen werken aan een wereld waarin plaats is voor elke mens.

___________________________________________________________________________________

Vriendjespolitiek

De « regering van de Nieuwe Politieke Cultuur » gaat verder in zijn vriendjespolitiek en gekonkelfoesel achter de schermen. Herinner u de « opdracht » van Patrick Dewael aan Vlaams volksvertegenwoordiger Louis Bril om in het buitenland handelsmissies te gaan leiden. Dit weekend heeft zijn federale collega, Verhofstadt, een cadeautje kunnen geven aan een andere liberaal : Pierre Chevalier.

Nadat Chevalier vorig jaar met zijn staart tussen de benen moest aftreden wegens een onderzoek van het Zwitsers gerecht naar zijn doen en laten als advocaat, wordt hij nu terug opgevist. Hij mag alle Europese hoofdsteden gaan afreizen, om een rapport op te stellen over hoe de publieke opinie denkt over Europa. Het is zeker nuttig om dit onderwerp nader te bestuderen. Maar waarom Chevalier dit beter zou kunnen dan de verschillende Belgische ambassadeurs is mij een raadsel…

En intussen is Mieke Vandenberghe, jarenlang geprezen directeur van de voorlichtingsdienst, afgedankt. Omdat zij stokken in de wielen stak van het bedrijf van Noël Slangen, communicatieadviseur van Verhofstadt.

____________________________________________________________________________________

VLAAMSE REGERINGSPARTIJEN STRALEN UIT IN

MACHTSARROGANTIE

De Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) is de spreekbuis van de Vlaamse gemeenten. Een hard werkende organisatie, die kritiek niet schuwt, maar dan wel steeds onderbouwd en goed gedocumenteerd. En juist daar is de regering allergisch voor : interne ruzies worden uitgelegd als een « open debatcultuur », maar o wee indien anderen (zoals de gemeenten) kritiek durven uiten. Het was dan ook niet verwonderlijk dat onlangs een VLD-dictaat werd uitgesproken : « de nieuwe voorzitter moet iemand van de meerderheid worden ».

De traditie wil dat de voorzitter van de VVSG een vertegenwoordiger is van de grootste partij op lokaal vlak. Pech voor de VLD. De CVP is immers met lengten voorsprong de grootste partij. De CVP heeft bovendien een prachtkandidaat : Jef Gabriëls, burgemeester van Genk. Door vele kenners, in en buiten de politiek, wordt hij omschreven als een zeer goed burgemeester, met veel kennis, enthousiasme en zin voor diplomatie. Daartegenover schoof de VLD een eigen kandidaat naar voren : Sas van Rouveroij.

De algemene vergadering van de VVSG (vrijdag 1 juni) sprak zich met een overgrote meerderheid (63%) uit voor het principe dat de grootste partij de voorzitter levert. De meerderheidspartijen blonken echter uit in machtsarrogantie : het dictaat van De Gucht is wet. Sas van Rouveroij moet en zal voorzitter worden, ook al is 63% van de algemene vergadering het daarmee niet eens! Daarop heeft de algemene vergadering de verkiezing van de raad van beheer uitgesteld.

Laten we hopen dat de VVSG niet verlamd wordt door deze toestand. Of is dit misschien het scenario dat de meerderheidspartijen voor ogen hadden?

__________________________________________________________________________________

Van vakorganisatie naar arbeidscoach

De vakorganisaties worden de laatste tijd wel eens kritisch beoordeeld. Welke rol zullen de vakorganisaties in de 21 eeuw moeten opnemen? Een heel andere dan vandaag. Vandaag pretenderen ze over alles een mening te hebben en hun leden voor alles en nog wat te vertegenwoordigen. Hun acties waren en zijn nog steeds vooral gericht op het bekomen van een zo gunstig mogelijke CAO voor de werknemers.

Deze werking is nog niet aangepast aan de evolutie van deze samenleving waarin nieuwe communicatiemiddelen en nieuwe netwerken ontstaan. Arbeidsteams zullen in de toekomst steeds minder geografisch gecentraliseerd zijn. Fabrieken en grote kantoorgebouwen zullen zeldzamer worden. Dat betekent dat er minder CAO’s zullen afgesloten worden voor bepaalde groepen van werknemers.

Op nog een andere wijze schept de informatie- en communicatietechnologie nieuwe verwachtingen ten aanzien van de vakorganisaties. In een kennissamenleving lopen de ongeschoolden het grootse risico op werkloosheid. Een periode van werkloosheid is steeds minder het “toevallige” gevolg van een lage economische conjunctuur. De traditionele oplossing hiervoor, het bekomen van een goede uitkering, in afwachting van een nieuwe tewerkstelling, is dan ook niet meer toereikend. Werkloosheid hangt immers niet alleen samen met financiële problemen, maar ook met socio-culturele deprivatie en kansarmoede. Het hebben van werk is een belangrijk middel tot maatschappelijke participatie en integratie, en niet alleen noodzakelijk voor het materiële welzijn.

Er is een nieuwe rol is weggelegd voor de vakorganisaties: één van begeleider, van “coach”. Permanente begeleiding in het zoeken naar een geschikte vorming en geschikte job. De vakorganisatie moet daarbij de organisatie met de laagste drempel worden, zodat juist diegenen die het het moeilijkst hebben in de samenleving zich tot de vakorganisatie kunnen wenden. Niet enkel de meest laaggeschoolden , maar ook hoogeschoolden zullen naar een organisatie zoeken die hen op bepaalde punten kan bijstaan of vertegenwoordigen. Dat vereist net als in de zorgsector gepersonaliseerde bijstand en begeleiding ‘op maat’.

__________________________________________________________________________________

RESOLUTIE VERDIEPING VAN DE SCHELDE

een voorbeeld van correcte politieke cultuur

Op 15 mei jl. werd door het Vlaams Parlement de resolutie goedgekeurd over de «langetermijnvisie voor een integrale ontwikkelingsschets van het Schelde-estuarium». Dit is eigenlijk een lange naam voor de Vlaamse toekomstvisie op de Schelde. Omdat steeds grotere schepen in de vaart komen, is het voor de Antwerpse haven heel belangrijk dat deze schepen de Schelde kunnen opvaren. De bedoeling is dat zowel Vlaanderen als Nederland een standpunt innemen over dit hele belangrijke vraagstuk.

De resolutie is uitgewerkt onder mijn voorzitterschap. Vanaf het begin besefte ik dat Vlaanderen hierin eendrachtig moest zijn, om op die manier goed te kunnen onderhandelen met Nederland. Op een serene manier, onderbouwd met dossierkennis en vele hoorzittingen, hebben de leden van de Commissie Openbare Werken, Mobiliteit en Energie, gezocht naar een evenwichtig voorstel. Uiteindelijk is de commissie hierin geslaagd! Het Vlaams parlement heeft het voorstel van de commissie dan ook goedgekeurd, zonder enige tegenstem.

Dit alles was een uiting van « Correcte Politieke Cultuur » : de politici moeten op een correcte manier hun verantwoordelijkheid opnemen, in het belang van de mensen en Vlaanderen. Het parlement voelde zich gisteren opgelucht dat dit nog kon, na de trieste saga van vorige week…

_________________________________________________________________________________

Zonevreemde woningen: volgt de meerderheid de CVP-voorstellen ?

In de FET van 18 mei doet minister-president Dewael een oproep om alle zonevreemde woningen « te regulariseren » (sic), ook al is dit buiten het regeerakkoord (lees : ook al is Agalev het hiermee niet eens). Hij volgt hiermee mijn standpunt en dat van de CVP-fractie.

Allereerst : een zonevreemde woning moet niet « geregulariseerd » worden. Die woning staat daar immers geldig, met een bouwvergunning. Het is integendeel de overheid die haar eigen plannen moet regulariseren, en aanpassen.

Belangrijk is dat de mensen terug wat rechtszekerheid krijgen. Zonevreemde woningen worden nu dikwijls (bv. in bosgebied) sluipend onteigend, zonder enige vergoeding. Deze woningen mogen immers niet aangepast worden aan de hedendaagse noden. De overheid draagt in heel deze problematiek een zware verantwoordelijkheid. Het is dan ook de overheid die ervoor moet zorgen dat deze mensen terug « hersteld » worden in hun rechten. Indien de overheid wil dat sommige woningen toch verdwijnen (bv. in natuurgebied), dan moet daar maar een serieuze onteigeningsvergoeding tegenover staan !

Dit is in het kort wat het CVP-voorstel inhoudt. En nu eens kijken of na de woorden van Dewael ook enige daden volgen…

________________________________________________________________________________

1 mei: dag van beloften

Op 1 mei leken de middelen waarover de huidige regering blijkt te beschikken weer even bodemloos. Dat was althans wat je zou denken na het horen van de vele beloftes die werden gemaakt op 1 mei.

SP-ministers formuleerder voorstellen gedaan om de belastingen te verminderen, vooral voor de lagere inkomens. Deze voorstellen botsen binnen de regering met de liberale wens vooral de belastingdruk op de hogere inkomens te laten dalen. Ondertussen hangt de afschaffing van het kijk- en luistergeld, af van de goedkeuring van het Lambermont-akkoord.

Ook Agalev en Ecolo lieten zich op de dag van de arbeid niet onbetuigd. Volgens de groenen moeten er immers hogere minima komen.

Minister Frank Vandenbroucke verwoordde het juist: “geld komt niet uit de hemel vallen, en er zullen dus keuzes moeten worden gemaakt.

Maar dat lijkt nu net HET probleem voor de huidige regering. Een coalitie waaraan partijen met zeer verschillende en tegenstrijdige wensen deelnemen moet kiezen, anders wordt de invulling van het beleid een dure aangelegenheid. Deze regering bouwt op de gunstige economische conjunctuur, mede gerealiseerd door de inspanningen van de vorige ploeg. Maar dat blijft niet duren, vooral omdat de financiële gevolgen van een aantal beslissingen uitgesmeerd worden over een lange termijn , en dus doorgeschoven naar de beleidsmakers van de toekomst.

Dit beleid mist visie. Het houdt immers geen rekening met het feit dat er sneller dan gedacht een einde komt aan de sterke economische groei , noch werden de financiële meevallers gebruikt om zich te wapenen tegen minder voorspoedige tijden. Hoe moeten de facturen van dit beleid in de toekomst dan betaald worden? Misschien mag de CVP tegen die tijd weer de oplossing bedenken.

______________________________________________________________________________

Over de uitlatingen van Karel De Gught tegenover het Katholiek Onderwijs

Het is ongeloofelijk dat VLD-voorzitter De Gucht zo fulmineert tegen het katholiek onderwijs. Onderwijs is immers niet enkel belangrijk om jongeren kennis te laten opdoen, het is ook goed dat de lessen “doordesemd” zijn van waarden. Zo kunnen jongeren telkens een anker terugvinden, telkens een kader vinden waarbinnen zij aan zelfontplooiing kunnen doen. Een “eenheidsworst-onderwijs” zonder “doordeseming” zal op termijn heel negatief zijn voor onze samenleving. Het betekent immers dat alle waarden een loutere zaak van individuele keuze zullen worden, zonder een rol van betekenis te spelen bij het samenleven van mensen.

Een onderwijs dat enkel gebaseerd is op “intern” pluralisme bevestigt immers dat het ethische een louter private aangelegenheid is, dat verder van geen belang is voor de vorming en ontwikkelingen van mensen in het onderwijs.

Onverschilligheid ten aanzien van waarden is daar het gevolg van.

Uit het derde Europees Waardenonderzoek, dat in het najaar van 2000 werd gepubliceerd, bleek dat het verdwijnen van gemeenschappelijke waardensystemen onzekerheid tot gevolg kunnen hebben over welk waardensysteem uit de veelheid aan mogelijkheden als referentiesysteem moet gehanteerd worden. Mensen met een goede scholing vinden makkelijker hun weg . Mensen met minder of geen scholing richten zich sneller tot extremistische partijen die een strak, kant en klaar waardensysteem aanbieden.

Het aanbieden van onderwijs dat een waardenkader aanreikt is dus meer dan ooit niet voorbijgestreefd, maar een noodzaak.

Minder dan 6% werkloosheid in Vlaanderen

Door het goede economische klimaat in Vlaanderen, zitten nu minder dan 6 op 100 « actieve » Vlamingen zonder job. Waar is de tijd dat de werkloosheid bovenaan de ladder van onrust stond, huisvaders die door het faillissement van het bedrijf werkloos werden, schoolverlaters zonder (snel) uitzicht op een inkomen…??… Nog even, en we mogen zeggen dat praktisch iedereen een job heeft!

Een aantal jaren geleden vormde de bestrijding van de werkloosheid voor de CVP (jawel, toen nog een regeringspartij…) de absolute prioriteit. Ikzelf heb steeds graag gewerkt (nu nog trouwens) met duidelijke doelen. De halvering van de werkloosheid was daarom voor mij geen holle verkiezingsslogan, maar een opdracht.

In de aanloop naar de verkiezingen van juni ’99, stelden de liberalen het voor alsof Vlaanderen één economische puinhoop was, waaraan dringend wat gedaan moest worden… Velen wisten beter, want ook toen al ging het economisch reeds veel beter dan de jaren voordien. Vandaag is de kaap van de 6% bereikt, het bewijs dat het toch niet zo’n puinhoop was.

Er bestaan vele « recepten » om een lage werkloosheid te hebben, maar telkens is er één « basisingrediënt » : een lange termijn planning en een goede economische conjunctuur. Daarvoor moet de overheid zich wapenen, om enerzijds een goed economisch kader aan te bieden (minder papieren rompslomp, doorzichtige en stabiele wetgeving, goede infrastructuur, goede arbeidskrachten door een goede scholing, …), en anderzijds reserves aan te leggen voor als het wat slechter gaat. En daar gaat het mis! De huidige regering bouwt verder op het langetermijndenken van de vorige ploeg en de krachtige economie van vandaag, zonder te kijken naar morgen. Men gebruikt (of « verbruikt ») de inkomsten van vandaag, zonder te investeren in de toekomst : VLD-voorzitter De Gucht vindt het onderwijs enkel belangrijk om ideologische brandjes te stichten ; op begrotingsvlak werd de Euromeesternorm verlaten om een korte termijnnorm te hanteren ; de regeringscommissaris voor administratieve vereenvoudiging lijkt eerder een « postje als beloning » te zijn dan een volwaardige functie, en intussen worden goed functionerende structuren en instellingen overhoop gegooid omdat ze -jawel- door CVP-ers worden geleid.

Ik hoop dat de jongeren die vandaag op de schoolbanken zitten, ook morgen nog uitzicht hebben op een goede job.

___________________________________________________________________________________

Minder geweld en meer sociale cohesie

Ik verslikte mij verschillende malen toen ik over het ‘CVP-voorstel’ inzake wettige zelfverdediging hoorde. Geweld in de wet toelaten om zijn eigendom te verdedigen. Wat hebben we nu weer?

Nee ik kan het daarmee niet eens zijn.

Het is goed dat we onszelf en onze eigendom zo goed mogelijk kunnen beschermen, maar dat we daarvoor in de wet moeten schrijven dat we geweld mogen gebruiken, dat wringt bij mij.

Tegen het algemeen gevoel van onveiligheid en tegen de echte onveiligheid zijn andere en betere middelen. We moeten de sociale cohesie versterken en weer de sociale controle aanvaarden als element in de samenleving. En dit alles ondersteunen door een goede politiebewaking. Daarmee zullen we verder komen dan het individu nog verder te bevestigen in zijn individualisme door nu ook nog zijn eigendom te laten verdedigen door het gebruik van geweld. Elkaar weer meer ontmoeten, verbondenheid creëren onder de mensen, wat meer gemeenschapsleven organiseren zal ons helpen om ons goed als goede rentmeesters te bewaren voor onze kinderen.

SPOORWEGEN :

SIGNAAL VAN NIEUWE COMMUNAUTAIRE ONRUST

De blauw-rood-groene regeringen predikten van in het begin een « nieuwe communautaire lente », een tijd van goede, vriendschappelijke betrekkingen tussen Vlaanderen en Franstalig België. Dat is niet slecht, beter een goede buur dan een verre vriend! Maar ook: « correcte rekeningen, maken goede vrienden », of anders : « zonder correcte rekeningen, geen goede buren »!

De communautaire verhoudingen zijn een complexe zaak, en is niet in zwart-wit-termen te omschrijven. Het vergt een goede historische kennis, maar ook de realiteit van vandaag en de toekomstvisies spelen hierin mee. In De Standaard van 27 maart 2001 las ik een goede analyse van journalist Guido Fonteyn, met als titel : « Waarom Di Rupo Vlaamse spoorwegen afwijst ». Kern van het verhaal, waar ik achtersta, is de volgende:

De plannen van de Vlaamse overheid om zelf geld te investeren in belangrijke spoorwegprojecten (bv. voor de Antwerpse haven), worden door Wallonië afgewezen omdat Wallonië geen verdere regionalisering meer wil. Di Rupo vindt dat de grenzen van de staatshervorming bereikt zijn, niet enkel op het vlak van de spoorwegen. Het arme Wallonië heeft immers geen geld om op eigen benen te staan. Wallonië is niet in staat om met eigen middelen zijn spoorwegen te moderniseren.

Dit is een spijtige zaak, die trouwens laat zien dat de « communautaire ontspanning » van Verhofstadt in de realiteit niet bestaat. In de Gazet van Antwerpen van 27 maart luidde het editoriaal van Paul Geudens reeds :

“Wallonië belet Vlaanderen levensnoodzakelijke infrastructuurwerken uit te voeren die de economische toekomst moeten veilig stellen. Zélfs als we die werken gedeeltelijk uit onze eigen zak willen betalen. Terwijl Wallonië elk jaar, minimaal, zo'n 200 miljard frank solidariteitsbijdragen van Vlaanderen ontvangt.”

Dit is een belangrijke beschouwing, waarmee de regering en de (Vlaamse) politieke partijen rekening moeten houden! Alle Vlaamse politici moeten zich hiervan bewust zijn. Daarom is het een ongelooflijke flater dat Vlaamse onderhandelaars, zoals Bert Anciaux, zich met bedroevend weinig dossierkennis hebben laten inpakken. Het legt een hypotheek op de economische toekomst, op de jobs en welvaart van Vlaanderen.

Rechtstreeks uw burgemeester verkiezen?

Vooral binnen de meerderheidspartijen leeft de idee om de burgemeester rechtstreeks te verkiezen. Naast de gemeenteraadsverkiezingen, dan ook de burgemeestersverkiezingen. Op het eerste gezicht is dit misschien een aantrekkelijk idee : meer democratie, en in feite stemmen vele kiezers vandaag ook al voor wie zij het liefst burgemeester zien worden.

Zelf ben ik geen voorstander van de rechtsreekse burgemeesterverkiezing. Waarom niet?

1/ Het is ongezond wanneer het gemeentebeleid te veel « verpersoonlijkt » wordt. Diegene met het meeste stemmen is immers niet steeds diegene die het best een goed beleid kan voeren. Vergelijk het met een ploegsport als voetbal. De spits maakt meer goals dan een verdediger, en loopt daarom dikwijls meer in de kijker, en is populairder. Maar daarom is de spits nog niet het meest waardevol voor de ploeg. Dat kan evengoed een goede verdediger zijn of een goede teamspeler, die goed voetbalt zonder veel in de schijnwerpers te staan. Dat is ook het geval in de politiek, en zeker op het lokale niveau. Ook politiek is een ploegsport; als één speler apart wordt verkozen, dan is dat gevaarlijk voor die ploeg.

Een goede burgemeester moet soms zaken doen die helemaal niet populair zijn. Denken we maar aan het domein van de Ruimtelijke Ordening, waar de gemeenten de komende jaren veel meer bevoegdheden gaan krijgen. Een bouwvergunning weigeren zal niet altijd op applaus onthaald worden. Zal de rechtstreeks verkozen burgemeester sterk genoeg zijn, bv. één jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen?

2/ Nu reeds loopt er dikwijls wat mank in de verhouding tussen college van burgemeester en schepen en gemeenteraad. Het college bekijkt de gemeenteraad soms wat te veel als simpele « ja-knikkers », zonder veel inbreng. Wat als dan de burgemeester nog eens rechtstreeks wordt verkozen. De gemeenteraad zal nog zwakker staan, en de collegialiteit binnen het college kan wel eens verdwijnen. Voor de kiezer is het dan wel heel moeilijk om de politieke verantwoordelijkheid nog juist te situeren.

________________________________________________________________________________-

Een sociaal statuut voor onthaalmoeders

Vlaams minister van Welzijn, Mieke Vogels stelt voor om mensen die loopbaanonderbreking nemen, in te schakelen als onthaalmoeders. Daarmee wil ze iets te doen aan schrijnende tekort aan onthaalgezinnen, waar de diensten voor opvanggezinnen steeds vaker meer te maken krijgen. Laten we hopen dat de minister dit goede voorstel kan uitvoeren, in overleg met haar federale collega’s.

De diensten voor opvanggezinnen hebben het immers niet alleen moeilijk om nieuwe kandidaten aan te trekken, maar al evenzeer om de huidige onthaalmoeders te behouden. Dat velen afhaken, heeft ongetwijfeld voor een groot deel te maken met het gebrek aan sociale bescherming die onthaalmoeders genieten bij ziekte of arbeidsongevallen.

Federaal minister Frank Vandenbroucke, beloofde reeds in april vorig jaar een sociaal statuut uit te werken voor onthaalmoeders. Tot hiertoe is het bij beloftes gebleven. Het voorstel van CVP-kamerlid Greta D’Hondt, dat voorzag in eens sociaal statuut voor onthaalmoeders, en een duidelijk antwoord gaf op een aantal onduidelijkheden in het voorstel van minister Vandenbroucke, werd door de meerderheidspartijen in de kamer weggestemd. In de plaats daarvan besliste de meerderheid alle betrokken partijen nogmaals te horen.

Zodoende wordt er weer wat tijd gecreëerd, waarin er veel woorden aan het sociaal statuut kunnen worden besteed zonder dat er echt iets aan gedaan wordt.

DRINGEND : overheveling van gezondheidszorg naar Vlaanderen

Het Vlaams Parlement heeft in 1999 unaniem het volgende standpunt aangenomen :

« De normerings-, uitvoerings- en financieringsbevoegdheid betreffende het volledige gezondheids- en gezinsbeleid moeten integraal naar de deelstaten worden overgeheveld, dus onder meer met inbegrip van de gezondheidszorgverzekering en de gezinsbijslagen (kostencompenserende regelingen) ».

Dit standpunt werd ingenomen na een lang en diepgaand debat, met zittingen waarop vele deskundigen werden gehoord. De reden is simpel : De gezondheidszorg in Vlaanderen verschilt heel veel van de gezondheidszorg in Franstalig België en Brussel.
Een patiënt in Franstalig België wordt veel sneller opgenomen in een ziekenhuis, waar veel sneller een technische ingreep gebeurt. In Vlaanderen is het accent meer gelegd op thuiszorg en op preventiebeleid. Een rapport van de « werkgroep-Jadot » bewijst intussen dat de kloof zeker niet kleiner wordt (zie ook De Morgen van 13 maart 2001).

En toch slaagt de huidige Vlaamse regering, met de bevoegde minister Mieke Vogels, erin om op dit punt kennelijk « doofstom » te blijven. Ongelooflijk maar waar : De Lambermont-akkoorden spreken er zelfs niet over. Op deze manier negeert de regering de mening van het Vlaams Parlement, die ze zelf mee heeft goedgekeurd.

Misschien is dit alles toch niet zo vreemd. Heeft minister Vogels eigenlijk wel een visie over de gezondheidszorg? Wat heeft zij tot nu toe reeds gerealiseerd? De gezondheidssector staat heel dicht bij de mensen. Het is dan ook een uitermate boeiend domein om als minister verantwoordelijk over te zijn. Minister Vogels lijkt hierover een andere mening te hebben, en lijkt zelfs haar job tegen haar zin uit te oefenen. Zij houdt zich liever bezig met groene onderonsjes over spoorweginvesteringen…

_________________________________________________________________________________

Extra geld voor het onderwijs ? (13/02/01)

Na maanden onderhandelen zou de Vlaamse regering dan toch extra geld uittrekken voor een nieuwe onderwijs-CAO. De schandalig arrogante uitlatingen van VLD-voorzitter De Gucht en Verhofstadt-adviseur Slangen konden dan toch niet op tegen de vakbondsacties en… het duo Stevaert-Lambermont.

Het risico dat SP-minister Stevaert een onderwijskonijn uit zijn hoed ging toveren, was immers te groot geworden… Bovendien: Omdat VLD-minister Vanderpoorten geen SP-schoonvader wil, krijgt het Vlaams onderwijs bijkomend geld, welteverstaan indien de Volksunie Lambermont-bis goedkeurt… Herinnert u zich nog de uitspraken van de kersverse liberale excellenties tijdens de wittebroodsweken van de nieuwe regeringen: alles zou vanaf nu snel en efficiënt gaan, met rechtlijnige en klare teksten, geen compromis maar consensus, geen « koppelingen » van dossiers, een goede Vlaams-Waalse verhouding, enz….

En dan het geld. Er zou extra 17 miljard gevonden zijn. Als we echter het dossier even van naderbij bekijken, merken we dat die 17 miljard eerder lucht is dan geld. Wat als Lambermont-bis niet wordt goedgekeurd? En bovendien: slechts 7 miljard zou er tijdens deze legislatuur bijkomen, en de overblijvende tien miljard in 2005. Dat wil zeggen dat tien miljard wordt verschoven naar de volgende regering. Met andere woorden (of met de woorden van sommige ministers): veel blablabla, maar weinig doendoendoen!

________________________________________________________________________________-

Een UMTS-kater voor de federale regering

Toen in juli ’99 de nieuwe liberaal-socialistisch-groene regering van Verhofstadt van start ging, had zij het vooruitzicht op veel geld. De vorige regeringen van Dehaene hadden een zuinig beleid gevoerd zodat er veel geld in kas zat, en… Er zouden vele miljarden binnenkomen van de verkoop van nieuwe licenties voor de nieuwe-generaties GSM’s. Groot-Brittanië verdiende 1555 miljard frank (1.555.000.000.000 frank) aan de veiling voor de nieuwe licenties. Duitsland verdiende er 2.000.miljard aan. Nadien gingen de prijzen echter in dalende lijn: in Nederland was de veiling een fiasco, en bracht het « slechts » 120 miljard frank op. Hoe langer de regeringen talmden, hoe minder interesse er was, en hoe lager de winst voor de overheid. Voor België voorspelden enkele zakenbanken in juli ’99 nog een winst van 280 miljard frank. Minister Daems van Telecommunicatie stelde dit bedrag nadien bij tot 60 miljard. En wat wordt het ? Juist : 18 miljard frank.

Maar wat is nog het ergste?? De voorziene opbrengst van 60 miljard is feitelijk al uitgegeven. Het Zilverfonds en de investeringen in de spoorwegen zouden immers vanuit de UMTS-pot geld krijgen. Het Zilverfonds is een fonds dat de toenemende kosten van de vergrijzing moet opvangen. Investeringen in de spoorwegen is absoluut noodzakelijk. De NMBS rekende uit dat deze in tien jaar tijd 644 miljard zouden kosten. Transporteconoom Edwin Jacobs voorziet een kostprijs van meer dan 1000 miljard. Maar Durant voorziet slechts 500 miljard, waarvan het grootste deel pas binnen 4 jaar! Met andere woorden : het nu beschikbare geld is naar verkiezingscadeautjes gegaan, en de middelen voor absoluut noodzakelijke investeringen zijn blijven hangen in de mislukte UMTS-veiling!

Moraal van het verhaal : geef geen geld uit dat je niet bezit !

_____________________________________________________________________________________

DRUGS ? NEE BEDANKT !

Door het beleid van de federale regering over drugs bestaat bij de bevolking, bij de ouders, bij de jongeren de indruk dat cannabis gerust en zonder enig probleem kan gebruikt worden. Niets is minder waar.

De Vlaamse regering die verantwoordelijk is voor het preventiebeleid moet nu meer dan ooit en ook meer dan vroeger een preventief beleid voeren. Minister Vogels vond dit tot hiertoe niet belangrijk en is nog steeds in de roes van het feit dat ‘een jointje’ nu ook kan zonder dat het strafbaar is. Soms vraag ik mij zelfs af of de minister van vlksgezondheid ooit uit haar roes komt…. Dansen op straat, roes om een jointje, roes om wat blablabla…

Het is trouwens zeer de vraag of een regering die het gebruik van cannabis banaliseert nog geloofwaardig is wanneer ze een ontradingscampagne wil voeren.

Het is zeer de vraag of een minister die jarenlang gepleit heeft voor een volledige depenalisering van drugs nog het voortouw kan nemen in een ontradingscampagne tegen cannabis.

En het is zeer de vraag of een minister die een onaanvaardbaar taalgebruik hanteert in andere campagnes in staat is om duidelijk te maken dat er enerzijds een probleem is met cannabis en anderzijds cannabis moet ontraden worden.

En het is tot slot nog meer de vraag of iemand die het ambt van minister in zijn totaliteit banaliseert nog in staat is te functioneren.

Als je ‘t mij vraagt : DRUGS ? NEE BEDANKT ! En ik wil daar met velen samen aan werken..

_________________________________________________________________________________-

Over de Campagne 'Veilig genieten'

Vlaamse Minister van Welzijn, M. Vogels startte een campagne die jongeren moet aanzetten ‘om veiliger te vrijen en er meer over te praten’. Afgezien van het weinig subtiele taalgebruik dat in de campagne gehanteerd wordt, dat tot een banalisering leidt van een delicaat en intiem onderwerp als seksualiteit, stellen zich blijkbaar organisatorische problemen naar aanleiding van deze campagne.

Op het radionieuws van 3 februari was immers te horen dat er problemen waren met de bereikbaarheid van De Aidstelefoon. Enerzijds waren er technische problemen met de oproepen, anderzijds waren er te weinig mensen om de oproepen te beantwoorden. Werd er door de Vlaamse regering wel voldoende aandacht besteed aan de omkadering van deze campagne? Als deze campagne jongeren (uit het BSO en TSO) effectief wil aanzetten veiliger te vrijen, waarom wordt er in de campagne dan geen grotere aandacht geschonken aan bestaande instrumenten die jongeren informatie kunnen verschaffen, zoals de aidstelefoon? De aidstelefoon werd in ieder geval niet voldoende uitgerust om aan iedereen degelijke informatie te kunnen verstrekken.

De slogans die in de campagne zelf gebruikt worden verwijzen trouwens op geen enkele manier naar seksueel overdraagbare aandoeningen. Het is dus zeer de vraag of de boodschap van het veiliger vrijen wel gaat overkomen bij de doelgroep die men voor ogen heeft.

Naast de verwaarlozing van de aidstelefoon, vraag ik mij af of er informatieve brochures werden voorzien, en of meer uitgewerkte acties in het kader van voorlichting (bvb. in de scholen) deel uitmaken van de campagne.

Kortom: zijn in deze campagne de nodige instrumenten voorzien om de doelgroep degelijke informatie te verschaffen en daadwerkelijk te sensibileseren, of bestaat ze enkel uit een paar opvallende slogans en affiches?

_________________________________________________________________________________

Een beetje respect voor de leraars, meneer Slangen!

Tot gisteren waardeerde ik de capaciteiten van Noël Slangen. Hij is de communicatieadviseur geweest van zeer verscheiden politici en deed dat op een efficiente manier. Vandaag is hij de enige en echte communicatieadviseur van de eerste minister, en die meneer permitteert zich om een schandalig kwetsend stukje te schrijven over de leerkrachten. Dit stukje verscheen in de eerste uitgave van « Bonanza », het nieuwe blad van Woestijnvis.

Ik kots van de taal die hij gebruikt t.a.v. de leerkrachten. Die taal is niet alleen kwetsend, maar daarenboven ook onjuist. Voor ik actief werd in de politiek heb ik gedurende een 10tal jaar les gegeven. Ik deed dat met enthousiasme en gaf mij in elke les ten volle, om jongeren te begeleiden in hun leerproces en in hun groei naar zelfstandigheid. Vier uur gedurende 50 minuten les geven, met een gedrevenheid die vele leraars kenmerkt, is wel wat vermoeiender dan communicatieprogramma’s verkopen! En het uurloon van meneer Slangen ligt ook heel wat hoger dan dat van de leerkrachten van zijn « hogeronderwijsversie », zoals hij ze zelf omschrijft. En die meneer is dan de topadviseur van de eerste minister…

_________________________________________________________________

Drugs: Neen Bedankt!

De socialistisch-liberale-groene regering zet de deur open voor drugs. Ze is erin geslaagd om de moeizaam opgebouwde boodschap « drugs, neen bedankt ! » onderuit te halen. « Eigen Ik Eerst » komt in de plaats.

Daarbij komt dat de nieuwe regeling helemaal niet duidelijk is. De ministers van Justitie en van Volksgezondheid houden er elk een andere interpretatie op na.

Tegen het bezit van cannabis (dat niet problematisch is en geen overlast veroorzaakt) is geen enkele justitiële reactie mogelijk (geen proces-verbaal, geen uitnodiging voor een gesprek, geen contact met de ouders, school, enz.). Het geregeld gebruiken van cannabis zal niet als problematisch beschouwd worden. Maar hoe kan de politieman weten wanneer het bezit problematisch is, als er geen registratie mag gebeuren van cannabisbezit?

Nog een andere vraag : het bezit en individueel gebruik van cannabis wordt mogelijk. Maar het verhandelen ervan (nog) niet. Op welke wijze zal de handel en productie van drugs opgespoord kunnen worden wanneer het bezit van het product principieel geen reactie van de politie meer kan verantwoorden??

Ikzelf ben tegen de legalisering of gedoogbeleid van drugs! Dat wil niet zeggen dat we de drugsgebruikers in de gevangenissen moeten opsluiten. Integendeel : we moeten deze mensen helpen. Maar voorkomen is beter dan genezen! We moeten het gebruik van drugs ontraden, en onze kinderen beschermen tegen deze verslaving.

Heeft u een andere of gelijkaardige mening ? Wil u getuigen vanuit uw ervaringen ? Mail dan gerust naar : paul.demeester@pandora.be

In de rubriek Uw Reacties vindt u de berichten die ik reeds gekregen heb aangaande het drugsbeleid.

________________________________________________________________________________

Minister Sauwens moet stedenbeleid nog uitvinden

Tegen begin 2003 wil minister Sauwens bevoegd voor het stedenbeleid, een visie hebben over het stedenbeleid lezen we vandaag in verschillende kranten. Moeten we daarop nog zolang wachten?

De steden zijn heel belangrijk: zij bepalen in grote mate de toekomst van onze regio. Steden zijn “laboratoria” voor nieuwe ontwikkelingen (sociaal, economisch, cultureel,…). De steden zorgen ook voor de belangrijkste centrumfuncties: vele mensen komen in steden werken, winkelen en zich amuseren. Meer en meer jongeren komen er ook weer wonen. Kortom: zonder gezonde steden kan een regio niet bloeien. Met andere woorden: gezonde steden zijn niet enkel goed voor de stadbewoners zelf, maar zorgen voor de welvaart in de ganse regio.

Reeds lang zijn wetenschappers ernstig bezig met het onderzoeken van deze materie. In 1992 werd door prof. Guido De Brabander, Luc Vervoort en Frank Witlox een interessant boek uitgegeven: “Metropolis. Over mensen, steden en centen”. Uitgaande van de situatie van Antwerpen, werd op een overzichtelijke manier beeld gebracht op welke manier de stad zich verhoudt met de buurgemeenten. Ook bij het uitwerken van het Sociaal Impulsfonds, met een specifieke aanpak voor de grote steden, lagen wetenschappelijke studies als “Atlas” van prof. Kesteloot aan de basis.

De paars-groene regering is sinds juli ’99 aan de macht. Nu, zeventien maanden later, in december 2000, kondigt deze regering aan dat tegen 2003 (lees: nog eens 24 maanden later!) een studie zal klaar zijn over het te voeren stedenbeleid. Kan dat nu echt niet sneller door een verfijning van het Sociaal Impulsfonds of hebben liberalen en groenen elk een heel andere kijk op dat stedenbeleid?

____________________________________________________________________________________________________

Vlaamse regering investeert te weinig in Onderzoek en Ontwikkeling (O&O)

De Standaard van 18 december 2000 pakt op de eerste pagina uit met: “Onderzoeksbudget van Vlaamse overheid opnieuw kwart onder de norm.” De Vlaamse regering investeert veel te weinig in het wetenschappelijk onderzoek.

Vlaanderen moet het niet hebben van uitgebreide olie- en gasvoorraden, noch van een massa aan laagbetaalde arbeidskrachten. Onze troeven daarentegen zijn: de ligging (met de daarbijhorende transportinfrastructuur) en onze hersenen. De kwaliteit van het geleverde werk in Vlaanderen wordt overal geroemd. We hebben veel hooggespecialiseerd personeel, die creatief zijn. Denken we maar aan de vele hoogtechnologische bedrijven (Alcatel-Bell, Agfa-Gevaert, en waarom niet: Lernout & Hauspie!). Wist je dat de CD in Vlaanderen uitgevonden is? Ook op andere vlakken staan onze bedrijven qua know how aan de top: Union Minière, Dredging, Janssen Pharmaceutica, enz.

De overheid moet investeren in de know how van ons land. Daarom heeft de vorige Vlaamse regering zware inspanningen heeft gedaan om te investeren in het wetenschappelijk onderzoek. Door een goed begrotingsbeleid kwam er elk jaar beleidsruimte vrij. De vorige Vlaamse regering heeft die keuze gemaakt om bijkomende beleidsruimte te investeren in de toekomst: elk jaar kreeg het budget “Wetenschappelijk Onderzoek” er twee miljard bij.

De huidige Vlaamse regering heeft het budget bevroren en zelf laten dalen, en nu komt er amper één miljard bij. Zo verliezen we echter onze aansluiting bij landen als Nederland, Duitsland en Frankrijk. Het is natuurlijk veel gemakkelijker het geld te spenderen aan projecten die direct zichtbaar zijn. Op lange termijn goed investeren vraagt moed. Investeren in Onderzoek en Ontwikkeling is niet zo spectaculair en direct zichtbaar, en daarom minder populair, maar het is wel noodzakelijk! De paars-groene ploeg beseft dit te weinig!

____________________________________________________________________________________________________

Belastingen stijgen eerder …

Deze week zal eer over de Vlaamse en Federale begroting gestemd worden. En in Vlaanderen zal ook een zogenaamde afcentiem goedgekeurd worden. Jammer genoeg zullen de burgers wat ze met de ene hand terugkrijgen met de andere hand moeten terugbetalen.

De provincies zullen hun belastingen vrij snel moeten verhogen want ze krijgen minder uit de Vlaamse Begroting. De gemeenten krijgen voortdurend nieuwe opdrachten en zullen zeer goed moeten boeren om de belastingen stabiel te houden.

Door de oliecrisis geven we dagelijks meer uit om ons te verplaatsen en ons te verwarmen. En steeds zullen we misschien getroffen worden door een extra vleesheffing en een eurotaks.

De belastingverlaging van deze regering is een mythe. De globale belastingdruk verhoogt. De paars-groene coalitie slaagt er niet in tijdens deze hoogconjunctuur de belastingen onder controle te houden en bezwaart het beleid van de toekomst.

____________________________________________________________________________________________________

Een "veel belovende" regering

Tot slot van de Septemberverklaring verklaarde minister-president Dewael:

“Heel wat van dit alles (= de vele beloftes uit de septemberverklaring) zal te lezen zijn in het ontwerp van begroting dat we in de komende weken bij dit parlement zullen indienen. We presenteren deze begroting niet als een technisch werkstuk, maar als het antwoord ten gronde van de Vlaamse regering op de vragen en bekommernissen die zes miljoen Vlamingen bezighouden.” We wisten het al: de huidige Vlaamse regering houdt niet van de “saaie” cijfers van de begroting. De Vlaamse regering houdt wel van beloftes doen. Met deze Septemberverklaring werden opnieuw vele nieuwe verwachtingen gecreëerd bij de bevolking.

De Vlaamse regering begon haar regeerperiode op 14 juli 1999 ook met veel verwachtingen. Na het strikte begrotingsbeleid van voorgaande jaren, was er nog meer ruimte ontstaan om geld uit te geven. En dat was maar goed ook : Vlaanderen moet immers op korte termijn investeren in mobiliteit en toekomstgericht onderwijs. Maar wat bleek? In plaats van te investeren in onze toekomst en in de uitbouw van een duurzame welzijnssamenleving, bleven de excellenties steken in de retoriek van een “actieve welvaartstaat”. De zomer bleef maar duren, met allerlei nieuwe geluiden, en tegelijk werd een groots Sinterklaasfeest gehouden. Allerlei dure beloftes werden gedaan, met het oog op het versterken van de eigen populariteit. De vele beloftes overschreden in ruime mate het beschikbare budget.

Daarom moeten we vandaag nog steeds wachten op het technische werkstuk; daarom kregen we ook geen antwoorden op de concrete vragen die we stelden tijdens de debatten van de vorige dagen; daarom ook werd er door de ploeg van “veel belovende” excellenties nooit een keuze gemaakt. Technische cijfers doorprikken de beloftes en confronteren met de realiteit.

Antwoorden bleven dus uit . Niemand wilde trouwens een belofte inslikken, zeker niet op 10 dagen voor de gemeenteraadsverkiezingen.

Op 19 oktober kwam de eerste aap uit de mouw. Minister-president Dewael verklaarde “plotseling”: “De afschaffing van het kijk- en luistergeld gaat niet samen met de eerder beloofde belastingkorting”. Hiermee vertelt Dewael wat hij tijdens het debat n.a.v. de Septemberverklaring reeds wist! Ook toen waren de cijfers reeds bekend! Ook toen wist men dat de federale overheid geen geld had om de opbrengst van het Kijk- en Luistergeld te compenseren. Het is bijzonder spijtig dat het Vlaams Parlement niet de kans krijgt om op een met gegevens onderbouwde wijze te debatteren over het Vlaamse beleid. Het is spijtig dat populariteit op korte termijn belangrijker wordt geacht dan een duidelijk, open en correct debat over de toekomst van Vlaanderen. 19 miljard minder voor de afschaffing van het Kijk- en Luistergeld enerzijds, en 10 miljard belastingkortingen voor de gezinnen, dat kon niet samengaan. Dan zou er inderdaad te weinig geld zijn geweest voor het onderwijs, dan zou er te weinig geld zijn voor een serieus mobiliteitsplan. Waar staan we nu met al deze beloftes ?

Of is er zelfs meer aan de gang ? Mag Vlaanderen volgend jaar in 2001 wel afcentiemen geven indien ze dat wil ? Moeten de afcentiemen wachten tot het fameuze St Hedwig-akkoord volledig is goedgekeurd ? Maken zelfs de beperkte afcentiemen die nu reeds mogelijk zijn in de financieringswet deel uit van de nieuwe afspraken en is Vlaanderen weer onderdanig geweest aan de stemmen uit Wallonië ? Ik hoop dat dit niet het soort van nieuwe communautaire vrede en samenspraak is waarover de Minister-President het met veel bravoure heeft.

Het is maar te hopen dat het nachtelijk St Hedwig-akkoord tegen eind 2001 niet volledig in de mist verdwijnt als één van de vele beloftes.

Intussen kijken we met spanning uit naar het technisch werkstuk van de begroting 2001, uiteindelijk goedgekeurd op dinsdag 17 oktober in de Vlaamse regering. Want ‘om te kunnen ingaan op de vragen en bekommernissen van de zes miljoen Vlamingen’ moeten we vooral weten over welke cijfers we spreken.

Zo maar een voorbeeldje waarover we de laatste dagen al wat lazen en hoorden. Het provinciefonds vermindert zomaar van 3,7 naar 2,7 miljard, op een ogenblik dat alle provinciale begrotingen zijn voorbereid, alleen nog moeten worden onderworpen aan het kritische oog van de nieuwe deputaties en nieuwe provincieraden. Dit miljard moet zogenaamd dienen om het aan de gemeenten te geven ‘die op zovele fronten belaagd worden’. OK. Maar wat blijkt uit de technische begroting? Dit miljard is voorlopig nog niet toegewezen aan de gemeenten, want eerst moeten de criteria voor het gemeentefonds worden herzien. Het miljard zweeft ergens …

Het resultaat van dit alles is dat de provincies met een kater zitten, dat de gemeenten er voorlopig niets bijkrijgen, dat er voorlopig niets aan belastingvermindering in de begroting zit, en dat de burger misschien zal moeten betalen om het beleid dat vanuit de provincies wordt gevoerd toch te realiseren. Laat het niet waar zijn St Hedwig...

Mijnheer de Minister-President, laat uw nieuwspraak nu eens varen; kom nu eens echt met een project, een project waarbij iets gedaan wordt aan de mobiliteit, een project waarbij de burger weer nieuwe hoop koestert, waarbij hij geen angst meer heeft omdat zijn kinderen of kleinkinderen zich dagelijks op die gevaarlijke weg moeten begeven, een project waarbij registratierechten voor de eigen woning niet meer moeten worden betaald. Of als dat laatste nu nog niet kan, waarbij de onroerende voorheffing ( de zogenaamde grondbelasting ) voor het huis waarin men woont wordt afgeschaft en voor de huurders in mindering wordt gebracht op de huurprijs. Dit alles kan. Dit hoeven geen loze beloftes te zijn. Daarin kan Vlaanderen zijn eigen koers varen.

Mijnheer de Minister-President, maak u terug geloofwaardig. Onze mensen houden niet van beloftes die niet kunnen worden waargemaakt. Het vertrouwen van de bevolking in de overheid en in de (democratische) partijen zal zeker niet toenemen wanneer telkens verwachtingen worden gecreëerd, die echter niet meer zijn dan politieke luchtkastelen.

____________________________________________________________________________________________________

De belovende macht baart een muis

Met veel bravoure kwam minister-president Dewael in het Vlaams Parlement de nieuwe staatshervorming uitleggen. Wat wordt voorgesteld als een historische stap, te vergelijken met de belangrijke hervormingen van 1970, 1980, 1988 en 1993, is echter een bedroevend zwak werkstuk geworden.

Vlaanderen zal volledige zeggenschap krijgen over een aantal belastingen waarover vroeger slechts in de rand kon beslist worden. In totaal zal dit neerkomen op de situatie dat Vlaanderen over minder dan 20% van het budget zelf over de inkomsten kan beslissen. Met andere woorden: voor elke 100 frank die Vlaanderen uitgeeft, mag Vlaanderen slechts voor 20 frank beslissen van waar de inkomsten komen. Het “consumptiefederalisme” blijft de basis van ons systeem. Immers, het federale systeem is erop gericht dat men autonoom is om uit te geven (consumeren), maar dat men niet zelf mag beslissen over waar het geld vandaan moet komen. Wij zijn al jaren pleitbezorger om dit te veranderen. Een belastingpolitiek is immers een krachtig beleidsinstrument. Zonder eigen fiscale autonomie kan Vlaanderen moeilijk een gezins- of kindvriendelijk beleid voeren. Deze Vlaamse regering heeft duidelijk te weinig gewicht om de rechtvaardige vraag van Vlaanderen te verdedigen! Soms vraag ik mij af of de onderhandelaars voldoende begaan zijn met dit dossier. Minister Anciaux presteerde het om heel serieus te verkondigen dat 160 miljard frank 54% van het Vlaamse budget uitmaakt! Wetende dat de Vlaamse begroting 670 miljard in 2000 bedraagt. Hij bedoelde natuurlijk enkel het budget voor de gewestmaterie. Maar dat is in Vlaanderen een volledig foutieve redenering. We hebben slechts één budget, slechts één regering en slechts één parlement voor het Gewest en de Gemeenschap. Of willen we evolueren naar Waalse toestanden met twee budgetten, twee regeringen en twee parlementen. Neen toch zeker!

Zal het Kijk- en Luistergeld nu afgeschaft worden? Het is mogelijk geworden, en dat is positief. De Vlaamse regering heeft het echter niet slim gespeeld. Immers, de afschaffing is mogelijk, maar er staat geen geld tegenover. Met andere woorden: als de Vlaamse overheid het Kijk- en Luistergeld afschaft, zal er 18 miljard minder in kas komen. Aangezien er nog veel geld nodig is om te investeren in de toekomst (in het onderwijs, de mobiliteit, enz. …), zal er ander geld moeten komen van de Vlaamse belastingbetaler.

Vlaanderen zal afcentiemen kunnen geven. Dat staat reeds lang in de wet, maar nu is dit meer specifiek uitgewerkt. Dit wil zeggen dat de Vlaamse overheid ervoor kan zorgen dat u minder personenbelasting zal moeten betalen als bvb. in Wallonië. Echter, dit zal maximaal 6.75% van de regionale opbrengst van de personenbelasting mogen bedragen. De gemeenten zijn zelfs meer autonoom op dit punt dan Vlaanderen!

De huidige Vlaamse regering is te zwak. Het zijn de Franstaligen die de lakens uitdelen en dicteren wat Vlaanderen mag doen. Verhofstadt proclameerde ruim een jaar geleden dat het coöperatief federalisme zal zorgen voor goede communautaire verhoudingen. Hij heeft gelijk gekregen... De Vlaamse regering heeft zich immers in slaap laten wiegen, mist harde dossierkennis en heeft niet de moed om scherp te onderhandelen. Het gevolg is dat de Vlamingen op hun honger blijven en niet zullen kunnen genieten van een goed beleid

____________________________________________________________________________________________________

Vrije tribune :

een lange termijn visie : een kwestie van keuzes maken.

Eindelijk, na meer dan 400 dagen regeren, heeft Vlaams minister-president Patrick Dewael een duidelijke uitspraak gedaan over meer fiscale autonomie. Hij verbindt zijn politiek lot aan een akkoord met de andere deelstaten, tegen einde 2001. Eigenlijk wisten we het al: Volksunie-ID21 heeft van in het begin duidelijk gemaakt dat zonder enige vordering in de staatshervorming, de partij uit de Vlaamse regering stapt. We veronderstellen dat ze trouw zullen blijven aan hun belofte. Zonder VU-ID21: geen Vlaamse regering, en zonder Vlaamse regering : geen minister-president.

Meer fiscale autonomie is broodnodig : een overheid die verantwoordelijk is voor het onderwijs, mobiliteit, welzijn, ruimtelijke ordening, milieu, enz., moet ook zelf kunnen instaan voor de inkomsten. Dit is inherent aan een goed werkende democratie: belastingen en overheidsuitgaven vormen de twee zijden zijn van eenzelfde medaille. De kiezer kan geen goede electorale uitspraak doen, wanneer de ene overheid belastingen oplegt, waarmee de andere overheid uitgaven doet. Trouwens, kijken we maar naar andere federale staten als Canada of Zwitserland, daar hebben de deelstaten veel meer fiscale autonomie dan bij ons.

Ook op andere domeinen moeten de deelstaten echter meer verantwoordelijkheid krijgen. Een aantal belangrijke domeinen worden tegenwoordig niet meer vernoemd : bvb. de gezondheidszorg en dat van de kinderbijslag, of beter nog : dat van een globaal gezinsbeleid.

Het is duidelijk dat de gezondheidszorg in Vlaanderen meer en meer verschilt met deze van Wallonië. In Vlaanderen werd duidelijk gekozen voor een gezondheidsbeleid gericht op preventie en gezondheidsbevordering. Zodoende moet Vlaanderen in staat zijn om een systeem uit te bouwen dat gericht is op een « duurzame gezondheidsontwikkeling ». De huidige verkaveling van bevoegdheden op het gebied van de gezondheidszorg werkt hiervoor remmend. Eén voorbeeld maar: toen we ongeveer twee jaar geleden samen met de basis een actief preventief borstkankerbeleid uitstippelden in Vlaanderen, kon dit geen echte doorgang vinden zolang het federale niveau niet meewerkte en zolang Wallonië niet dezelfde weg kon uitgaan.

Het gezinsbeleid is een ander voorbeeld van een bevoegdheidsdomein dat in zijn totaliteit vanuit de Gemeenschappen moet worden begeleid. Een volwaardig Vlaams gezinsbeleid kan dan zelf de kinderbijslag regelen. Vlaanderen wil trouwens eigen accenten aanbrengen, door o.m. de opvoeding van kinderen financieel te waarderen. De kinderbijslag moet verhoogd worden, moet voor zelfstandigen dezelfde zijn als voor weddetrekkenden. De kinderbijslag moet voor alle kinderen gelijk worden, en fundamenteel stijgen,omdat kinderen de toekomst van een gemeenschap bepalen.

Met de gezondheidszorg en de kinderbijslag in eigen handen, kan Vlaanderen bouwen aan een duurzame welzijnssamenleving. Vlaanderen heeft immers veel meer nood aan een duurzame welzijnssamenleving, dan aan een « actieve welvaartstaat ». Niet een staat is essentieel, maar wel een samenleving. Niet het materiële begrip « welvaart » is essentieel, maar wel ons aller welzijn. En daarbij moet onze welzijnssamenleving duurzaam zijn, wat wil zeggen dat wij onze kinderen niet belasten met fouten en schulden uit het verleden, en dat wij een beleid uitstippelen in harmonie met onze natuurlijke omgeving. Niet de paarse actieve welvaartstaat, maar wel de duurzame welzijnssamenleving, is het politieke project van vandaag. De CVP zal hieraan bouwen.

Voor een nieuwe staatshervorming dringt echter de tijd. In De Standaard van 31 augustus 2000 zegt Philippe Moureaux, PS-senator en co-voorzitter van de Conferentie voor de Staatshervorming, het volgende:

« Het is duidelijk dat ze een beetje zot zijn. De ministers zijn het geld al vijf keer aan het uitgeven. Daarom moet de financiering van de gemeenschappen snel op tafel komen ; vooraleer de federale ministers al de marges hebben opgebruikt voor hun bevoegdheden. »

Op de Costa hoeft blijkbaar niet meer gerekend te worden. In het begin van de legislatuur werd de Costa nochtans opgevoerd als de « deus ex machina ». Na de « aanslepende communautaire twisten van vorige regeringen, dossiers koppelend en bevoegdheden ruilend voor vers geld », kwam er nu eindelijk een « détente », een vriendelijke houding tussen goede buren, die samenwerkingsakkoorden gingen sluiten en bij elkaar op visite gingen komen. De conferentie voor de Staatshervorming (Costa) was het « estaminet » waar de buren gezellig samen een pint gingen drinken. Helaas, het « estaminet » dreigt te moeten sluiten! Eén van de cafébazen, co-voorzitter Van Krunkelsven, heeft intussen al meermaals gedreigd om het tanende café de rug toe te keren.

Na het Zilverfonds van federaal minister van begroting Vande Lanotte, de fiscale plannen van minister van financiën Reynders, is nu het Kijk- en Luistergeld aan de beurt. De SP, schoorvoetend gevolgd door de liberalen, wil het Kijk- en Luistergeld afschaffen. Het Kijk- en Luistergeld afschaffen kan vandaag slechts indien ook de Franstaligen daarmee akkoord gaan. Het kan dus maar na een nieuwe staatshervorming en nadat de federale regering dit compenseert. Immers, het is duidelijk dat de Franse Gemeenschap de inkomsten uit het Kijk- en Luistergeld niet kan missen. Herinner u, het Kijk- en Luistergeld diende om de Franstalige onderwijzers te betalen…

Ten gronde sta ik voluit achter de idee om het Kijk- en Luistergeld af te schaffen. De grondslag van de belasting, « het houden van een TV- of radiotoestel », is anno 2000 volledig uit de tijd, zoiets als bvb. belasting betalen op « het bezitten van een wasmachine »… « De afschaffing moet wel budgettair neutraal zijn », voegde Patrick Dewael er in één adem aan toe. Ik kan het met hem eens zijn, want het Kijk- en Luistergeld brengt maar liefst 18 miljard BEF op. En met 18 miljard per jaar kan veel gedaan worden! Investeringen in mobiliteit, meer fietspaden, investeringen in levenslang leren, in milieu, enz.. Hoe goed de Vlaamse regering ook haar best doet om het tegendeel te laten uitschijnen, om alle beloften die ze deed waar te maken, heeft ze reeds veel geld te kort. Dit werd ook bevestigd door Agalev, die de Vlaamse afcentiemen wil opschorten of uitstellen, omdat zij die maar « niets » vinden. Gelijk hebben ze. Ik ben bang dat het lange termijn beleid van de vorige regering vlug zal teniet gedaan worden en dat over enkele jaren er weer mieren zullen moeten zijn om na het zomerfeest van de krekel opnieuw te besparen.

De Vlaamse regering heeft voor de volgende jaren nog veel geld nodig. Wij staan immers voor cruciale beslissingen. Willen we Vlaanderen uitbouwen tot een duurzame welzijnssamenleving, dan moet er vandaag reeds geïnvesteerd worden in het onderwijs. Zeker wanneer we weten dat ons onderwijssysteem –trouwens één van de beste ter wereld- moet uitgebouwd worden tot een onderwijs dat staat voor levenslang leren. De Vlaamse regering moet hiervoor haar verantwoordelijkheid opnemen en hiervoor veel geld beschikbaar stellen. Een ander punt is de mobiliteit. Een samenleving die (letterlijk) stilstaat, is niet gezond. Vlaanderen als kruispunt en toegangsweg in en tot Europa dreigt zijn goede geografische positie te verliezen, met het risico om op termijn jobs te verliezen. Met mobiliteit wordt ook de verkeersveiligheid bedoeld : veilige fietspaden, veilige schoolomgevingen, enz. Vlaanderen mag niet langer de verantwoordelijkheid dragen van tientallen verkeersdoden per week. Dit cijfer moet omlaag!

Kortom : de Vlaamse regering zal, net als de federale, keuzes moeten maken. Regeren is meer dan enkel goed nieuws brengen. Keuzes maken betekent dat je een lange termijn visie moet hebben. Dat is tegengesteld aan de korte termijn Sinterklaaspolitiek van vandaag.

- Wivina Demeester -

_____________________________________________________________________________________________________

De plannen van Reynders : vervolg

Na de euforie bij het bekendmaken van de belastingplannen van minister Reynders, zijn er ook al een aantal kritische bedenkingen geuit. Van mijn kant blijf ik vooralsnog (ik heb het plan wel nog niet gekregen, en dus ook nog niet in detail kunnen doornemen) positief: door het wegwerken van de fiscale discriminatie tussen gehuwden en samenwonenden voert het plan één van de belangrijke CVP-punten uit.

Belangrijk is het niet, maar het mag wel gezegd worden: de pluimen mogen gerust op de CVP-hoed gestoken worden. Zonder de efficiënte (maar niet altijd even populaire…) begrotingspolitiek van de vorige regeringen, was het plan van Reynders absoluut onmogelijk geweest. Het wegwerken van de fiscale discriminatie tussen gehuwden en samenwonenden, is er bovendien gekomen onder druk van de CVP. Door steeds maar weer op deze zere plek te wijzen, heeft de CVP laten inzien dat dit wel degelijk een reële nood was. In het regeerprogramma, een jaar geleden, was er nog geen sprake van. Nu, 400 dagen later, wel! Dankzij de CVP!

Schiet er nog wat over voor de andere ministers? Ook zij willen hun plannen realiseren, waarvoor eveneens vele miljarden nodig zijn. Minister voor « allerlei zaken » Rik Daems wil veel geld voor internet, en Frank Vandenbroucke wil meer geld voor sociale zaken. Intussen wacht ook minister Durant op geld voor mobiliteit. En dat terwijl de politiehervorming veel meer geld zal kosten dan de voorziene 8 miljard! En het Zilverfonds van Vande Lanotte? Kortom, regeren is meer dan enkel goed nieuws brengen. Regeren is vooral een zaak van keuzes maken. En kiezen betekent automatisch dat je niet altijd « ja » kan zeggen, maar ook soms « nee ». En dat is uiteraard niet zo goed voor je populariteit…

_____________________________________________________________________________________________________

Belastinghervorming : is er ook iets bij voor gehandicapten ?

Gewekt met de voorstellen van belastinghervorming van Reynders. Op het eerste zicht interessant ! Voor zover ik ze kan beoordelen door wat ‘De Standaard’ schrijft, lijken de plannen te beantwoorden aan een deel van onze verwachtingen. In een hoogconjunctuur als deze, en nadat de vorige regeringen de noodzakelijke sanering hadden doorgevoerd, is het absoluut noodzakelijk dat we de achterstand inzake belastingverlaging inlopen op enkele andere Europese partners. Tien percent belastingverlaging is inderdaad noodzakelijk, om concurrentieel te zijn met een aantal van de omringende landen. Veel is echter nog onduidelijk : 130 miljard in 2003, leert mij vandaag nog onvoldoende wat ik zal krijgen in 2001 en 2002. Het antwoord daarop zullen we wellicht pas krijgen na 8 oktober.

Mag ik er ook nog iets aan toevoegen : de afschaffing van de discriminatie tussen gehuwden en niet gehuwden, in het geval van de toekenning van de tegemoetkoming voor gehandicapten. Ook voor gehandicapten is de tijdsgeest veranderd en is het niet meer zo dat het inkomen van de huwelijkspartner gedeeltelijk speelt bij de toekenning van het vervanginginkomen. Als er op termijn 130 miljard op jaarbasis ter beschikking is, moet er zeker wat bijkunnen voor de zwakste groep in de samenleving. En waarom hebben we het dan in de vorige periode niet zelf gerealiseerd ? Het antwoord is eenvoudig en hetzelfde als voor de afschaffing van de fiscale discriminatie tussen gehuwden en niet gehuwden: veranderingen geschieden stap voor stap, als de tijdsgeest er rijp voor is en als de middelen voorhanden zijn, zonder dat een al te grote schuld wordt gecreëerd of behouden blijft voor de komende generaties. Vandaag zijn de middelen er, de tijdsgeest is er zeker, de schuldenberg is nog te groot en daarover zal blijvend moeten gewaakt worden. En wellicht zullen een aantal andere beloften van deze regering niet kunnen gerealiseerd worden. Eens te meer zullen keuzes moeten gemaakt worden.

____________________________________________________________________________________________________

Beste Reginald

Pas terug uit o.m. Cambodja waar we op elk moment geconfronteerd werden met het afschuwelijk verleden van dit land, lees ik je vaarwel aan de CVP. Alhoewel ik het zeer moeilijk heb met je opstap probeer ik altijd het persoonlijk handelen van een mens, gedreven vanuit zijn idealen te begrijpen en te aanvaarden, ja zelfs te waarderen.

Toch moeten er mij een aantal dingen van het hart. De CVP, waarin ik nu reeds meer dan 26 jaar aan Politiek (jawel met een hoofdletter ) mag doen is absoluut geen ahumane partij. Eén voorbeeld slechts. Toen ik 26 jaar geleden in de politiek stapte vanuit het basiswerk met gehandicapten, dan deed ik dat na lang aarzelen om op grote schaal te realiseren wat ik toen op kleine schaal uitprobeerde : gehandicapten een kans bieden om optimaal deel uit te maken van de maatschappij. Vandaag sta ik in mijn vrije tijd , die ik iets meer heb dan in een Regering, weer met mijn beide voeten in het basiswerk …en of er iets veranderd is , jawel heel veel en daaraan hebben wij als christen-democraten met onze visie en inzet, met onze bekommernis voor de mens, de zwakste eerst, heel veel kunnen toe bijdragen. Is alles wat we gedaan hebben perfect? Wellicht niet; daarom blijven we een opdracht behouden om te streven naar een nog betere wereld voor alle mensen. Ik heb dus echt geen spijt van de stap die ik 1974 heb gezet.

Waarom spreek je van een ‘infantiele geldingsdrang’ ? Het is juist dat politici gedreven worden in hun doen en laten deels door de waardering die er uitvloeit, maar vooral door het ideaalbeeld dat ze vanuit zichzelf en samen binnen in een partij ontwikkelen. Het is juist dat dat het moelijk is om oppositie te voeren, nadat we zovele jaren de kans hebben gekregen deel te nemen aan het beleid. Toch is het noodzakelijk dat we kritisch toezien op wat de huidige bewindsvoerders doen en laten. Al te snel zouden machthebbers vergleiden in het onjuist hanteren van de macht. Macht als delegatie van gezag vanuit de ganse bevolking. Dat is wat ik heb mogen ervaren binnen de CVP, met vallen en opstaan, met moeilijke discussies en met van tijd tot tijd ook heel veel spijt over wat je niet hebt kunnen realiseren. Hoe dan ook, controle blijft nodig vanuit een oppositie. Hoe moeilijk ook, ik was zelfs blij met kritische beschouwingen vanuit een oppositie.

‘Smerige compromissen, oorlogscultuur, killing fields’ , ervaar ik als onbegrijpbare begrippen voor iemand die de gelegenheid heeft gekregen, als afgevaardigde van de bevolking enerzijds en als lid van een partij anderzijds, 4 jaar mee aan het roer te staan. Compromissen zijn het resultaat van overleg tussen verschillende groepen van vertegenwoordigers van het volk ; debatten in het parlement en discussies in een regering of binnen de partij heb ik meestal als zeer rijk ervaren, nooit als oorlogscultuur en de effecten van de ‘killing fields’ zag ik in Cambodja, maar niet in eigen land.

Ik hoop dat je mijn reactie begrijpt. Het is altijd mijn droom geweest ontwikkelingssamenwerking vanuit een regering te mogen begeleiden. Jij kreeg die kans en terecht. Is het niet beter gewoon blij te zijn met wat je kon realiseren in plaats van wild om je heen te schoppen, want zo komt het mij over.

Hoe dan ook, als ik je niet meer in de partij mag ontmoeten, het ga je goed.

Wivina Demeester

_____________________________________________________________________________________________________

Gele trui voor Van den Bossche

Voor één keer ben ik het eens met de VU(-jongeren)… Zij hebben immers de « gele trui » voor beste politicus uitgereikt aan Luc Van den Bossche, de bekwame manager-minister die ik vroeger als college zeer waardeerde. Hij is een man met een ongelooflijke werkkracht, gepaard aan veel gezond verstand en een grote overtuigingskracht. Kortom: een moderne minister, iemand met een lange termijnvisie (getuige de hervorming van het Hoger Onderwijs en de modernisering van de Vlaamse administratie) en iemand met een heel praktische geest.

Proficiat Luc, en succes met uw werk in de federale regering.

____________________________________________________________________________________________________

Geen eenheidsworst in het onderwijs

Minister-president Dewael toonde zich tijdens de 11-juli viering een echte blauwe: Schaf het katholiek onderwijs af en maak het pluralistisch!

Wat zouden hiervan de achtergronden zijn?

De huidige regeringspartijen (vooral Agalev en VLD) waren niet gewoon om met de macht om te gaan. Nu zij eindelijk hun doel hebben bereikt, trachten zij zo vlug mogelijk hun macht ook daadwerkelijk te vestigen. De regering doet dit door elk "CVP-verleden" uit te wissen, zij ontwikkelen bijna een paranoïa tegen alles wat ook maar in de verte iets met de CVP te maken heeft. En CVP verruimen ze daarbij naar alles wat betrekking heeft op de "C". Het katholiek onderwijs lijkt een nieuw doelwit te worden.

Hierbij komt uiteraard dat het katholiek onderwijs heel succesvol is. Met minder middelen trekken zij toch veel meer leerlingen aan. Dat is uiteraard een doorn in het oog voor sommige rabiate blauwen, roden, leden van de loge en andere "fundi-groenen", die geen enkele greep krijgen op het katholieke onderwijsnet. De vorige regering heeft besloten om het katholieke net meer geld te geven, om de grondwettelijke onderwijsvrijheid te waarborgen. Ook dit is een doorn in het oog van de huidige regeringsploeg.

In de praktijk is het katholiek onderwijs nu al heel pluralistisch: op een open wijze worden op een heel goede manier aan onze jongeren kennis en waarden bijgebracht. Dit heeft alles te maken met engagement en een goed en zorgzaam beheer.

Wat zal het resultaat zijn van de plannen van Dewael: een "eenheidsworst-onderwijs", zonder enige waarden-achtergrond, op een lager kwalitatief niveau. De eerste slachtoffers zullen onze kinderen zijn.

Als Dewael toch de verschillende onderwijsnetten wil laten samensmelten, waarom dan niet het officieel onderwijs onder het katholieke net brengen? Mits enige verbeelding, is dit in feite een vorm van Publiek-Private Samenwerking (PPS), waarvan de regering toch een voorstander is...

___________________________________________________________________________________________________

Is de overheid een bedrijf als een ander ? En wat met het primaat van de politiek ?

Een overheid werkt met de centen van de mensen, zeg maar haar aandeelhouders. Het is die overheid die, in samenspraak met de vertegenwoordigers van het volk, bepaalt hoeveel de aandeelhouders moeten betalen voor de diensten die ze aan de gemeenschap levert.

Het is nu zeer de vraag in welke mate de meeste mensen alle diensten waaraan de overheid centen geeft, kennen ? Het is daarenboven de vraag of de overheid deze diensten op een optimale, zeg maar efficiënte en effectieve manier organiseert. En daarenboven is het in een overheid de politiek die bepaalt wat er geschiedt en wat niet : het primaat van de politiek heet dat vandaag. En hier rijzen enkele vragen. Hoe moeten politici oordelen : op korte termijn ( zoals men vandaag zeker doet), op middellange termijn of op lange termijn ( zoals men in de voorbije jaren was gaan functionneren).

De overheid moet perfecte diensten verlenen aan de burgers. Enkele voorbeelden : als je een huis wil bouwen, moet je binnen enkele dagen weten of je op de plek die je gekozen hebt mag bouwen en welke regels je moet volgen ; als je een huis koopt moet je binnen enkele dagen weten of je het mag verbouwen en onder welke voorwaarden ; als je een bedrijf wil opstarten moet je binnen enkele dagen weten aan welke voorwaarden je moet voldoen en zo je er aan voldoet moet je ook op de kortst mogelijke tijd je vergunning krijgen. Vele diensten zijn de laatse jaren veel efficiënter georganniseerd en werken veel sneller en daarenboven weet je aan welke regels je moet voldoen. Daartoe werd o.m. de Vlaamse administratie gereorganiseerd en dat was voelbaar. Vandaag wil men deze administratie weer gaan reorganiseren i.p.v. op het bestaande stramien verder te werken. Waarom ? Zogenaamd onder de mom van het primaat van de politiek .

Is het niet veeleer om de administratie opnieuw te ‘politiseren’ ? Hebben we er geen jaren over gedaan om de Vlaamse administratie eerder op het model van een goed werkend bedrijf te laten functioneren. Het was nog niet helemaal perfect, maar de administratie was aardig op weg om zich te meten met een groot bedrijf. Vandaag zit de vrees er dik in dat we terug naar af zouden gaan. De huidige ploeg werkt minder met de goede administratie en haar goede ambtenaren dan voorheen. Het vertrouwen in goede ‘civil servants’ is er te weinig. En dat vertraagt het proces van goede dienstverlening, waarop elke Vlaming recht heeft.

_____________________________________________________________________________________________________

En de beloftes blijven maar groeien…..

Telkens als je ‘s morgens wakker wordt herleef je van een nieuwe belofte …. van de Vlaamse Regering.

Enkele dagen geleden was er weer zo een nieuwe belofte en een mooie nog wel. Alle Vlaamse ambtenaren krijgen een gratis hospitaalverzekering. Allé, alle, bijna alle, maar vooralsnog niet allemaal. Zo begreep ik het uit het verhaal van Minister Sauwens. Het zou over 22.000 ambtenaren gaan. Nog niet over de ambtenaren die werkzaam zijn in de Vlaamse openbare instellingen (VOI’s). En over de meer dan 150.000 leerkrachten, ja daarover gaan ze later nog wel overleg plegen……

Bij mijn weten zijn er ongeveer 11.000 ambtenaren in de Vlaamse administratie in de enge zin van het woord en ongeveer 22.000 ambtenaren in de VOI’s. Maar ja over cijfers discussiëren we niet direct ( want dat is moeilijk met de huidige regeringsploeg), dat zien ze later wel ; en hoeveel hiervoor moet begroot worden, ja dat zullen we ook later zien, bij de afrekening : zo nauw komt het er vandaag toch niet op aan.

De Vlaamse ministers leggen zichzelf wel regels op om niet meer te verschijnen op fotootjes, maar sturen intussen beloftes de wereld in, zonder dat ze overlegd zijn met de bevoegde collega’s, zonder dat financiëel is uitgerekend wat de prijs bedraagt en zonder dat het bedrag budgettair is voorzien. Leuke jongens en meisjes in die Vlaamse Regering ! ! ! ! ! !

_____________________________________________________________________________________________________

Het pensioengekibbel: vervolg.

Johan Sauwens, de Vlaamse minister van Ambtenarenzaken, verspreidde op 29/6 jl. een persbericht met daarin het volgende:

"de recente voorstellen van pensioenregeling van minister van Pensioenen Frank Van den Broucke zijn tot stand gekomen zonder enig vooroverleg met de deelstaten. De minister (Sauwens) betreurt die werkwijze, waartegen hij eerder al protest had aangetekend."

Commentaar: Was het niet zo dat de paarse coalitie, in tegenstelling tot met de CVP, op alle niveaus (Vlaams, federaal en tussen de deelstaten onderling) eenvormig, als goede vrienden, ging samenwerken? Volgens mij zijn de Vlaamse ministers echter meer slippendragers van hun federale bazen.

Vervolg van het persbericht:

"Verder wordt erop gewezen dat de Vlaamse delegatie in Comité A deze voorstellen nooit heeft goedgekeurd. Op de vergadering van 19/6 werd een protocol van niet-akkoord ondertekend met de premier en de drie representatieve vakorganisaties."

Commentaar: wat wil Sauwens nu zeggen? Wist hij van het voorstel af of niet? Indien niet, waarover werd dan wel een protocol van niet-akkoord ondertekend?

Vervolg van het persbericht:

"Zowel het kabinet van de minister-president als het departement Onderwijs zijn door het kabinet-Ambtenarenzaken steeds en onmiddellijk op de hoogte gebracht van de ontwikkelingen in het dossier binnen Comité A."

Commentaar: Sauwens wist dus wel degelijk af van de voorstellen van Van den Broucke. Waarom zou hij anders het Departement Onderwijs op de hoogte brengen? Ook minister van Onderwijs Vanderpoorten wist dus van deze voorstellen. Of is er soms geen optimale samenwerking tussen het kabinet van Vanderpoorten en haar administratie? Waarom kwam zij dus uit de lucht vallen? Is het dan toch waar dat de ministers hun dossier niet kennen? Is het dan toch waar dat de ministers meer tijd besteden aan hun imago dan aan het voeren van een goed en zorgzaam beleid, in het belang van de burgers?

_____________________________________________________________________________________________________

Een beschouwing over het pensioengekibbel

tussen meester Frank en juffrouw Marleen.

De federale minister van Pensioenen Vandenbroucke (SP) wil dat de leerkrachten langer blijven werken. Zou dit een voorbode kunnen zijn van een algemene trend? Ik zou het niet onlogisch vinden : we leven langer, en de krapte op de arbeidsmarkt is groot. Waarom dan nog zo gauw op pensioen gaan ? Zouden we erom moeten treuren ? Ik vind van niet : actief blijven, blijven meedraaien als een gewaardeerd medewerker is enorm verrijkend. Voorwaarde is wel dat we kunnen werken in een kwaliteitsvolle omgeving. Voor mij is het een deal : langer blijven werken, maar dan wel in boeiende, stimulerende job, zonder te veel ziekmakende stress in een gezond milieu, en met de nodige loopbaanonderbrekingen, zo nodig voor de familiale omgeving.

Het geld dat bespaard wordt door mensen langer te laten werken, moeten we dus dringend investeren in de uitbouw van goeie jobs. De CVP heeft hierover een diepgaande visie opgebouwd en aan het kind een naam gegeven : « Oranje Jobs ».

Wat me in het verhaal van Vandenbroucke ontstemd, is dat dit snel-snel eventjes wordt meegedeeld, vervolgens in een programma- (lees : « vuilbak ») decreet wordt gestopt, en klaar is kees (of Frank). De Vlaamse onderwijsminister protesteert omdat haar mening niet gevraagd is. Het laconieke antwoord van Vandenbroucke : « het plan is besproken door de federale regering, en daar zitten ook VLD’ers in ». Nu ja, in regeringen waarin men prat gaat op de open debatcultuur zou minister Vanderpoorten niet uit de lucht moeten vallen, zeker niet als we weten dat Sauwens vanuit de Vlaamse regering de principes reeds goedkeurde. Hebben ministers misschien meer tijd voor spelletjes op TV dan voor de dossiers in de ministerraad ?

En daarbij : Niet de staatsstructuren, zoals ze in de Grondwet vastliggen, zijn van belang, maar wel de partijsecretariaten. In plaats van een telefoontje tussen Vandenbroucke en Vanderpoorten, of tussen Verhofstadt en Dewael, wordt tegenwoordig de volgende werkwijze gehanteerd : Vandenbroucke stelt iets voor in de federale regering. Verhofstadt, Aelvoet en de collega’s uit het zuiden van het land luisteren en maken het over aan De Gucht, Gysels (…?…) en cs., die het vervolgens overmaken aan Vanderpoorten en Vogels. (kleine noot : Ocharme Anciaux en Sauwens …).

Geloof me vrij : op termijn is dit heel schadelijk voor ons land.

Dit is NPC : Nefaste Politieke Cultuur.

______________________________________________________________________________________________________

Het gaat goed in Vlaanderen … en als maar beter: wij timmerden aan de basis.

Zelfs de diamantsector breekt alle records. Als je voor het eerst, na zeg maar 100 jaar (weliswaar met een kleine tussenpauze) in de oppositie terecht komt, is het soms wel even slikken. Het is juist dat we rond de jaren ‘90 ook een korte welvarende periode hebben gekend, alleen waren toen de financiën en het budget nog niet gesaneerd. En dus, kon je vanuit het beleid op dat ogenblik zeker niet de teugels vieren zoals men dat nu ten onrechte doet.

Maar ik heb dus heel veel moeite met het feit dat ik op dit ogenblik echt niet meer weet wat deze coalitie wil.

De ene wil een Zilverfonds en dat vind ik wijs, want dat wilden wij met het Vlaamse Zorgfonds en de Vlaamse Zorgverzekring ook, en de andere wil liever een Zilvervloot!!! De ene wil de werknemers uit de zachte sector vanaf 45 jaar langzaam aan minder laten werken (het akkoord uit de social profit sector) en de ander wil de werkgevers laten betalen om oudere werknemers terug aan een job te helpen. De ene wil hogere uitkeringen voor de lagere inkomens en de andere wil een belastingbonus. De Vlaamse regering zegt nu al een jaar lang dat er afcentiemen moeten komen en stelt vandaag vast dat de federale regering dit niet toelaat.

Van een Van den Bossche weet ik dat hij echt een grondige en goede reorgansatie wil van de federale ambtenarij, intussen verneem je echter dat de PS al het mogelijke doet om dit te vermijden omdat ze anders haar greep op de ‘fabrique sociale’ kwijtraakt en daarenboven is de politisering van de Vlaamse ambtenarij weer goed op gang aan het komen.

Je zal het mij dus niet kwalijk nemen dat ik soms wat het noorden kwijtraak in de oppositie. Vooral omdat het zelfs moeilijk te bepalen is waartegen je echt oppositie kan voeren of waarvaan je mee kan bouwen vanuit de oppositie, want zelfs dat zouden ze je kwalijk nemen, de meisjes en jongens van paars-groen en geel in Vlaanderen. Neem nu de Vlaamse Zorgverzekering: dit is een Zilverfonds waarin rekening gehouden kan worden met de jongere generatie (de zogenaamde Zilvervloot van Anciaux). Het lijk mij althans logisch dat je een onderscheid moet maken in de bijdragen tussen de ouderen, de middengeneratie en de jongeren. Waarom komt er dan niets van?

______________________________________________________________________________________________________

Een nieuw veiligheidsplan…dat klinkt goed.

Aan plannen geen tekort.

En daarenboven zal de communicatie erond de mensen wellicht een nieuw vertrouwen schenken. Meer preventie, extra aandacht voor het grootstedelijk beleid, een snellere en humanere rechtsbedeling, beter ondersteunde en beter betaalde fiscale substituten….wat dat ook moge betekenen.

Maar, het prijskaartje is niet bekend. Is er dan wel een plan?

Ik heb altijd geleerd dat als je een plan maakt je er minstens de centen moest voor hebbben en dat je minstens moet weten wat het kost. Is het niet zo dat als je een bedrijf wil opstarten dat je een goed business-plan moeten hebben? Ik heb voor de zoveelste keer het gevoel dat we weer eens een keer geconfronteerd worden met beloften en dat de concrete realiteit op zich zal laten wachten. Of zijn de uitvoeringen voorzien voor na 8 oktober, omdat dan de echte tegenstellingen mogen ontbloot worden ?

Ik geloof niet in een blauw plan met wat roodgroene franjes, zeker niet als je er het prijskaartje niet van kent. Sorry, dat ik dit nog steeds het uitgangspunt vind: ik wil niet alleen een plan, ik wil het ook kunnen realiseren.

______________________________________________________________________________________________________

Belastingen: meer controleurs of meer computers?

De federale minister van financiën, de Waalse liberaal Didier Reynders, wil een paar duizend nieuwe arbeidskrachten aannemen bij de belastingadministratie. Heel wat dossiers liggen immers op hoge stapels op de vele grijze bureaus te wachten op onderzoek.

Een aantal van ons hebben reeds het geluk(?) gehad om eens een belastingkantoor van binnenuit te hebben gezien. Meestal een grijze omgeving met metalen kasten, veel papier, kaften en vooral... veel stempels.

Didier Reynders wil dus meer mensen aannemen om de achterstand weg te werken. Is dit echter wel de goede oplossing?

In België zijn er nu reeds ruim 28.000 belastingambtenaren aan de slag, voor een kleine 6 miljoen aangiften. Wat blijkt nu? In de Verenigde Staten werken er MINDER belastingambtenaren dan bij ons: 27.000. Toch zijn er daar 115 miljoen aangiften, bijna 20 keer meer dan in België.

Volgens mij zit de oplossing niet in meer mensen, maar wel in een administratie die veel moderner werkt, met veel meer en betere automatisering en communicatie. De dikke bruine bundels van aangiften op de grijze metalen bureaus, met telkens een tiental stempels, kan daarmee worden weggewerkt en vervangen worden door een computerscherm, e-mail en een elektronische handtekening. Ook in Nederland heeft men dit ingezien: op www.belastingdienst.nl kan men reeds een belastingaangifte elektronisch invoeren. Gedaan met het papier, gedaan met het klasseren van de tonnen papier!

______________________________________________________________________________________________________

"Moet het nu echt, een kamervoorzitter die acteert in een soap?"

Toen we in één van de vorige Vlaamse regeringen beslisten om niet meer mee te doen aan "spelletjes" op TV, lieten we de ernst te veel doorwegen. In politiek mag er gerust wat meer plaats zijn voor gemoedelijkheid, speelsheid en humor. We namen onszelf wellicht te au sérieux en prezen ons hierdoor uit de markt.

Ik geniet ook als eens geamuseerd met een knipoog naar Bruno Wijnendaeles "laatste show" (goede televisie trouwens...). Maar of je nu als politicus werkelijk in de huid van de acteur moet kruipen, neen, dat geloof ik niet. Hierdoor breng je de politicus echt niet dichter bij de burger. Je brengt wel een nieuwe acteur, die in zijn vrije tijd ook weleens aan politiek doet.

Als persoon mag ik De Croo wel, als politicus begin ik er serieus problemen mee te krijgen. Van sommige politici zei men wel eens dat ze geboren acteurs waren, en een acteur heb ik wel eens horen vertellen dat de theaterwereld veel gemeen heeft met de politieke scène. Ik vind echter dat we best het onderscheid blijven bewaren. Politiek bedrijven en een uitvoerende of controlerende functie vervullen blijft een ernstige zaak, die wat mij betreft met grote en oprechte openheid, zin voor realiteit, en zelfs met een vleugje humor kan gebracht worden. Dat politiek bedrijven ernstig is, bewijst het feit dat je verantwoordelijkheid draagt voor vele miljarden van de mensen."

______________________________________________________________________________

CVP wil goedkopere schoolabonnementen voor de bus

Wist je dat een schoolabonnement voor een afstand van 20 km aan het meest voordelige tarief 13.700 frank kost? En wist je dat een werknemer voor dezelfde afstand met diezelfde bus veel minder moet betalen?

Enkele CVP-parlementairen, Riet Van Cleuvenbergen, Joachim Coens, Eric Van Rompuy en Gilbert Vanleenhove, vinden dat dit moet veranderen en willen daarom dat het Vlaams Parlement aan de Vlaamse regering vraagt om hierin maatregelen te nemen.

De CVP-parlementairen: "Van elke tien lijnabonnementen zijn er zes schoolgaand. De verkoop van schoolabonnementen bracht De Lijn in 1998 om en bij de 750 miljoen BF op; tegenover slechts 620 BF voor de gewone abonnementen en stadsabonnementen. Scholieren vormen al jaren het meest vertrouwe publiek van De Lijn. Desondanks kent de overheid de leerlingen die gebruik maken van het openbaar vervoer slechts weinig voordelen toe.".

Men kent geen schoolabonnementen die rekening houden met de schoolvakanties. Men betaalt als ouder direct voor de volle 12 maanden. Waarom geen 10 maanden en er direct 1/6 van de kostprijs afdoen? De Lijn kent evenmin een flexibele formule voor leerlingen die deeltijds onderwijs volgen. Waarom ook hierin niet eens inventief zijn?

Eens kijken wat Stevaert doet? Of vindt hij dit niet de moeite waard om te verkopen? Het probleem doet zich immers vooral voor bij de leerlingen uit het Vrije Onderwijs, en niet bij het betaalde leerlingenvervoer van Argo...