AGALEV GEEFT ZICH BLOOT…

  Een interview met Agalev-fractieleider Ludo Sannen in De Standaard van 23 augustus 2002, gaf mij direct de drang om naar de pen te grijpen. Het interview ontsluiert –waarschijnlijk ongewild- de bijna perfide machtspolitiek van Paars-Groen.

  Ludo Sannen zegt het volgende:

“Maar ik geef toe dat de paars-groene coalitie niet stoelt op ideologische verwantschap. Het is een gelegenheidscoalitie. Die was nodig om een aantal traditionele machtslijnen open te breken die verbonden waren met de lange machtsdeelname van de CD&V”

  Met andere woorden: Agalev geeft toe dat de anti-CD&V-houding het cement is van de huidige meerderheid. Een goed bestuur, op basis van een goed doordacht programma, in het belang van de Vlaming, daar heeft de huidige meerderheid geen oren naar.

  De Agalev-fractieleider zegt verder het volgende:

“Paars-groen is geen voor de hand liggende maar een gelegenheidscoalitie. Wellicht moet ze nog een keer regeren om de gewenste verandering door te drukken. Maar ik ga niet naar de verkiezingen met de vraag aan de kiezer de coalitie te verlengen.''

  Ludo Sannen geeft dus toe dat de huidige coalitie tijdens de voorbije jaren niet de “gewenste verandering heeft kunnen doordrukken.” Maar dat wisten wij al langer… 

  En dan leren we nog eens iets (zie ook: 'geen talent voor gratis nummertjes'):

“Neen. Het is niet goed dat Vlaamse ministers de lijsten voor de federale verkiezingen trekken. Als je twee verschillende bestuursniveaus installeert, heb je de pedagogische plicht je de discipline op te leggen je zó te gedragen dat de mensen het verschil zien'', vindt Sannen. ,,Maar als andere partijen zich daar niets van aantrekken en al hun populaire Vlaamse ministers op de federale lijsten zetten om stemmen te trekken, dan blijven wij niet achter. Naïef zijn we niet meer. Mieke Vogels zal wellicht onze senaatslijst aanvoeren. Vera Dua wellicht de kamerlijst in Gent.''

  Wat leren we? Agalev is niet meer de naïeve partij van in het verleden… Verder commentaar lijkt mij overbodig.     

Als je daarenboven leest dat de groene ministers Aelvoet en Durant zelfs niet protesteren als wapens geleverd worden aan landen in oorlog dan vraag ik mij echt af wat de betekenis is van een groene deelname aan paars?