VAN SPA-ROOD NAAR SPARIT

 Onlangs ging ik in Ninove (honderd filekilometers van mij thuis) het fenomeen “Europa” uitleggen aan het zesde jaar in een middelbare school. Ik had er zeker niets bij te winnen. Of  wou ik toch ervaren of ik jongeren nog kon enthousiasmeren voor een politiek project? Daarenboven ging het mij ook om mijn “plicht” als politica. Bij mij terugtocht langs de files van de Vlaamse wegen had ik het gevoel dat ik misschien enkele jongeren meer interesse had bijgebracht voor het Europees project en dat ik hen wat positiever had leren denken over politiek en politici en vooral dat ze wisten wwarvoor ik stond.

  Zou dit ook de motivering zijn van mijn collega’s van SP.a en Spirit, nu zij samen op één lijst gaan staan? Ik heb mijn twijfels.

  Politici moeten aan de mensen (durven) zeggen wat hun mening is, en op welke punten zij van elkaar van mening verschillen. Zo krijgt de kiezer duidelijkheid over het programma van een politieke partij, en kan de kiezer geïnformeerd gaan stemmen.

  Het SP.a-Spirit-kartel leidt juist tot het tegenovergestelde. Politici gaan samen op een lijst staan, alhoewel zij van de daken schreeuwen dat zij toch nog steeds twee partijen blijven. Dat is niet verwonderlijk: de tenoren van SP.a en Spirit hebben niet hun “plicht als politicus” als eerste betrachting, maar wel hun “beroepszekerheid”. De lijst is er om meer stemmen te halen, omdat bij samenvoegen van 2 lijsten 1+1 meer is dan 2.

 En dan denk ik even terug aan de scholieren in Ninove. Zullen zij het makkelijk hebben om volgend jaar voor een project te kiezen, of zal het nog enkel om BV’s gaan, die ze kennen van op de beeldbuis maar waarvan ze niet meer weten waarvoor ze staan.