Als voorzitter van de Commissie voor Mobiliteit, Openbare Werken en Energie, heb ik vanaf 1999 samengewerkt met de bevoegde minister, Steve Stevaert. De socialisten hebben de traditie van een strak en centraal geleid partijapparaat, waaraan de mandatarissen (van hoog tot laag) moeten gehoorzamen. Op enkele uren tijd kan de partij (letterlijk en figuurlijk) met hen schuiven, als in een Strategospel. Ook minister Stevaert ontsnapt daar niet aan.

  Hoe kijk ik op terug op minister Stevaert?

• Nooit was Stevaert een politieke vijand. Wel een strateeg, en zeker geen naïeveling, maar hij bleef telkens de hoffelijkheid zelve, en bleef steeds collegiaal.
• Hij kende zijn dossiers “goed genoeg”: hij behield steeds het overzicht om in klare taal de soms ingewikkelde materie uit te leggen. Dat was ook de reden waarom hij bij mijn weten sommige dossiers niet tot in detail kende. Dan zou hij zijn klare taal hebben verloren.
• Steve Stevaert wil in de eerste plaats vele stemmen behalen, voor hem én voor zijn partij. Dat leidt soms tot een beleid dat enkel de korte termijn in het oog houdt, zonder de lange termijngevolgen te overzien.
• Steve Stevaert was Steve “Stunt”:  Creatief, spits. Dit was soms ook schijn: hij subsidieerde zgn. de gemeenten om fietspaden aan te leggen. Maar in werkelijkheid was het juist andersom.
• Stevaert heeft de verdienste om de agenda te hebben bepaald. Hij had de kracht om van de regering geld (dat door de vorige regering verzameld was) te vragen én te krijgen, ten voordele van het openbaar vervoer.