SPOORWEGEN :

SIGNAAL VAN NIEUWE COMMUNAUTAIRE ONRUST

De blauw-rood-groene regeringen predikten van in het begin een « nieuwe communautaire lente », een tijd van goede, vriendschappelijke betrekkingen tussen Vlaanderen en Franstalig België. Dat is niet slecht, beter een goede buur dan een verre vriend! Maar ook: « correcte rekeningen, maken goede vrienden », of anders : « zonder correcte rekeningen, geen goede buren »!

  De communautaire verhoudingen zijn een complexe zaak, en is niet in zwart-wit-termen te omschrijven. Het vergt een goede historische kennis, maar ook de realiteit van vandaag en de toekomstvisies spelen hierin mee. In De Standaard van 27 maart 2001 las ik een goede analyse van journalist Guido Fonteyn, met als titel : « Waarom Di Rupo Vlaamse spoorwegen afwijst ». Kern van het verhaal, waar ik achtersta, is de volgende:

  De plannen van de Vlaamse overheid om zelf geld te investeren in belangrijke spoorwegprojecten (bv. voor de Antwerpse haven), worden door Wallonië afgewezen omdat Wallonië geen verdere regionalisering meer wil. Di Rupo vindt dat de grenzen van de staatshervorming bereikt zijn, niet enkel op het vlak van de spoorwegen. Het arme Wallonië heeft immers geen geld om op eigen benen te staan. Wallonië is niet in staat om met eigen middelen zijn spoorwegen te moderniseren.

  Dit is een spijtige zaak, die trouwens laat zien dat de « communautaire ontspanning » van Verhofstadt in de realiteit niet bestaat. In de Gazet van Antwerpen van 27 maart luidde het editoriaal van Paul Geudens reeds :

“Wallonië belet Vlaanderen levensnoodzakelijke infrastructuurwerken uit te voeren die de economische toekomst moeten veilig stellen. Zélfs als we die werken gedeeltelijk uit onze eigen zak willen betalen. Terwijl Wallonië elk jaar, minimaal, zo'n 200 miljard frank solidariteitsbijdragen van Vlaanderen ontvangt.”

  Dit is een belangrijke beschouwing, waarmee de regering en de (Vlaamse) politieke partijen rekening moeten houden! Alle Vlaamse politici moeten zich hiervan bewust zijn. Daarom is het een ongelooflijke flater dat Vlaamse onderhandelaars, zoals Bert Anciaux, zich met bedroevend weinig dossierkennis hebben laten inpakken. Het legt een hypotheek op de economische toekomst, op de jobs en welvaart van Vlaanderen.