Wivina Demeester mist inspiratie in het paarse gezinsbeleid 

Heerlijke week voor de kinderen, het is krokusvakantie. Alle kinderen genieten van een week vrijaf, thuis of bij oma en opa, want de mama's en de papa's moeten uit werken. En hoewel België op de derde plaats staat in de Europese lijst van beschikbare kinderopvang, nog altijd kunnen we ons niet meten met Denemarken of Zweden. Duitse en Nederlandse ouders benijden echter ons systeem. Een Nederlandse moeder en werkende vrouw schreef me onlangs: "Toen ik in België kwam wonen was ik aangenaam verrast dat kinderopvang zo goed geregeld blijkt in Vlaanderen. Het is veel goedkoper en het bleek niet moeilijk om een crècheplaats te krijgen. Ik was wellicht bij de gelukkigen. De basisprijs van de kinderopvang is ook lager dan in Nederland, daarenboven kun je als Belg ook nog de kost aftrekken van je belasting. Dat voordeel biedt de Nederlandse belastingdienst in veel mindere mate. Financieel is het hier dus goed geregeld. Mijn ervaring met het babyschooltje is heel positief. De kleuterleidsters zijn heel professioneel en bovendien nog erg hartelijk tegen de kinderen. En ik hoef mij helemaal niet te verantwoorden voor de crèche. Als je je kind naar de crèche brengt, dan blijf je toch een goede moeder. Punt. Geen discussie. Het feit dat je kind al vanaf 2,5 jaar naar school kan in Vlaanderen, vind ik ook heel tof. Het mag ook halve dagen als je het langzaam wilt laten wennen. Heel veel flexibiliteit voor ouders en natuurlijk heel goedkoop. Ook de naschoolse opvang is beter dan in Nederland. Men gaat hier uit van twee werkende ouders en men is flexibel, en moeders worden helemaal niet met de vinger gewezen als ze uit werken gaan." Oef! Dat horen we al eens graag zeggen. Al weten we dat het niet voor iedere ouder altijd even vlot verloopt en dat er nog een weg moet worden afgelegd vooraleer we ons in Vlaanderen kunnen rekenen tot de besten van de klas, want in sommige streken is er nog altijd een tekort aan opvang. Geen tekort moet onze ambitie zijn. Willen we een warme samenleving creëren, dan moeten we nog meer kansen bieden aan gezinnen, aan moeders en vaders om gezin en werk te combineren en om tijd te hebben voor zichzelf en voor maatschappelijk engagement. Jammer dat paars prioritair aandacht besteedt aan het vlotter maken van een scheiding tussen man en vrouw dan aan het beter samengaan van job en gezin, en dus ook tijd voor persoonlijke ontplooiing. In Zweden kiezen de meeste vrouwen net als de mannen voor een fulltimejob, omdat zorgtaken door beiden worden opgenomen, omdat er meer flexibele werkarrangementen zijn, omdat vaders en moeders ouderschapsverlof opnemen, kortom omdat alles gedaan wordt om job en gezin beter te kunnen combineren. Voor elk kind kan een jaar lang ouderschapsverlof opgenomen worden door een van beide ouders, evenwichtig verdeeld tussen beide ouders. Ik herinner me een van mijn Zweedse vrienden. Hij nam een jaar ouderschapsverlof op en schreef tussendoor thuis ook aan zijn doctoraatsthesis. Het vaderschap is in Zweden niet alleen een recht, maar het heeft ook zo zijn plichten. En zelfs een ongehuwde moeder krijgt alimentatie voor haar kind indien de vader niet kan of wil betalen. Later wordt het dan teruggevorderd van de biologische of wettelijke vader. Een beleid dat sociaal is voor wie niet kan, streng voor wie niet wil. Ik mis die inspiratie en die spirit bij paars. Kinderopvang moet voldoende voorhanden zijn. Kinderopvang moet een recht worden en moet gratis zijn voor de laagste inkomens. Dat is sociaal voor wie het niet kan betalen en rechtmatig voor iedereen. Om een coherent beleid te voeren voor job en gezin moeten gezinsbeleid en werk begeleid worden vanuit één niveau. Bij uitstek een persoonsmaterie, bij uitstek dus op gemeenschapsniveau. Werken aan en voor het gezin, een dubbele taak voor de volgende regering: overbrengen naar het gemeenschapsniveau en daarna coherent verder uitbouwen in elk van de gemeenschappen. Meer dan een job voor de toekomstige bewindslieden, mannen en vrouwen, moeders en vaders.

Wivina Demeester is gewezen minister (CVP) en bestuurster van vzw's en vennootschappen. Voor De Gedachte schrijft ze om de twee weken een opiniestuk.