Gun iedereen wat warmte en genegenheid

 

We zitten volop in de donkerste dagen van het jaar. Zonder dat we het weten zijn de dagen aan het lengen. Dat voel je, als je diep in jezelf kijkt. Dat zie je ook bij de mensen om je heen. Mensen hebben deze donkere dagen nodig om een beetje terug te plooien op zichzelf en om in de gezelligheid van het nest, het gezin of de familie weer warmte te ervaren om zich heen. En zonder dat we het zelf beseffen verlangen we terug naar het licht en langzaam aan bevrijdt het licht ons van de duisternis. Eigenlijk heb ik een beetje last van al die lichtjes op straat, aan onze huizen, in onze voortuintjes. Dit jaar heb ik beslist om geen lichtjes meer buiten te hangen, ook een beetje als een bijdrage om de Kyotonorm te bereiken. Uiteraard doe ik daarvoor veel meer, maar de combinatie tussen het zoeken naar sfeer binnenshuis en niet er buiten, en een beetje meer milieubewustzijn, heeft mij ertoe aangezet geen lichtjes meer buiten te hangen uit zorg voor de toekomst om het klimaat dat wij kennen ook nog te gunnen aan onze kinderen en kleinkinderen. De kleinkinderen kunnen dan meer genieten van de warmte, de sfeer en de knuffels binnen in.  

 

De mensen willen duidelijk een samenleving waar het samenleven in gezin en familie en in verenigingen meer plaats  krijgt. Niettegenstaande de vele echtscheidingen blijft het meest kleinschalige samenlevingsverband, het gezin, zeer populair. Voor veel jongeren is een eigen gezin hun grootste levensdroom.

 

Ik droom van een Vlaanderen waar dit samenleven versterkt wordt, omdat  dit voor alle mensen de beste kansen creëert om gelukkig te zijn. Het is bovendien de beste garantie voor de behoefte die mensen hebben aan anderen, aan warmte, aan geborgenheid en aan zorg, aan steun en aan een samenleving die ons niet alleen laat staan. De absolute vrijheid is te zwaar om alleen te dragen. Alleen het nemen van  verantwoorde­lijkheid en solidariteit t.o.v. elkaar staat garant voor een warme samenleving.

 

Het gezin is voor veel mensen het meest waardevolle in hun leven. Uit het Europees Waardenonderzoek van 1999 blijkt dat 96% van de Vlamingen het gezin belangrijk tot zeer belangrijk noemen. Een onderzoek van Think/BBDO uit 2005, toonde aan dat trouwen en een gezin stichten het ideaal is van 81% van de Belgische jongeren van 18 tot 30 jaar. Als het gezin zo belangrijk is, waarom krijgt het dan politiek zo weinig aandacht?  Té evident?  Investeren in duurzame gezinnen is daarom een maatschappelijke, sociale en economische must voor de toekomst.

 

In de Kerstperiode kunnen we er niet omheen dat een grote groep mensen de lange donkere avonden van de Kerst- en Nieuwjaarsperiode schuwen, omdat ze alleen en eenzaam zijn en het warme nest van een familie missen, omdat ze behoren tot de 10 % armen in onze samenleving of omdat ze ziek, gehandicapt of oud zijn. Het duale in onze samenleving komt ook op dat vlak sterk tot uiting. Heeft Paars genoeg geïnvesteerd in de zwaksten van deze samenleving? Waarom is het aantal armen er dan niet op achteruit gegaan? Integendeel.

 

Een samenleving heeft meer inzet nodig om sommige ouderen, armen, vluchtelingen uit hun eenzaamheid en armoede te halen. Een samenleving heeft een cultuur nodig waar wederzijds respect geldt, waarin iedereen mee kan, waar men niet naast elkaar leeft maar in verbondenheid met elkaar: in het gezin, in het verenigingsleven, in de buurt, op het werk, onder vrienden… in Vlaanderen. Samen-leven doe je niet alleen. Samen-leven betekent meer dan individuele vrijheid. Het betekent ook maatschappelijke verantwoordelijkheid.

 

Ik droom van een warme samenleving, met waardering voor gewone en  oprechte mensen, die elke dag opnieuw samen bouwen aan een warme samenleving, met respect voor onze gemeenschap, onze taal, onze cultuur en onze waarden. Het betekent ook dat alle mensen, autochtonen en allochtonen, jongeren en ouderen, mannen en vrouwen beschermd worden, respect blijven verdienen ook op de meest kwetsbare momenten van het leven.