We zitten volop in de
donkerste dagen van het jaar. Zonder dat we het weten zijn de dagen aan het
lengen. Dat voel je, als je diep in jezelf kijkt. Dat zie je ook bij de mensen
om je heen. Mensen hebben deze donkere dagen nodig om een beetje terug te
plooien op zichzelf en om in de gezelligheid van het nest, het gezin of de
familie weer warmte te ervaren om zich heen. En zonder dat we het zelf beseffen
verlangen we terug naar het licht en langzaam aan bevrijdt het licht ons van de
duisternis. Eigenlijk heb ik een beetje last van al die lichtjes op straat, aan
onze huizen, in onze voortuintjes. Dit jaar heb ik beslist om geen lichtjes meer
buiten te hangen, ook een beetje als een bijdrage om de Kyotonorm te bereiken.
Uiteraard doe ik daarvoor veel meer, maar de combinatie tussen het zoeken naar
sfeer binnenshuis en niet er buiten, en een beetje meer milieubewustzijn, heeft
mij ertoe aangezet geen lichtjes meer buiten te hangen uit zorg voor de toekomst
om het klimaat dat wij kennen ook nog te gunnen aan onze kinderen en
kleinkinderen. De kleinkinderen kunnen dan meer genieten van de warmte, de sfeer
en de knuffels binnen in.
De mensen willen duidelijk
een samenleving waar het samenleven in gezin en familie en in verenigingen meer
plaats krijgt. Niettegenstaande de
vele echtscheidingen blijft het meest kleinschalige samenlevingsverband, het
gezin, zeer populair. Voor veel jongeren is een eigen gezin hun grootste
levensdroom.
Ik droom van een Vlaanderen
waar dit samenleven versterkt wordt, omdat
dit voor alle mensen de beste kansen creëert om gelukkig te zijn. Het is
bovendien de beste garantie voor de behoefte die
mensen hebben aan anderen, aan warmte, aan geborgenheid en aan zorg, aan steun
en aan een samenleving die ons niet alleen laat staan. De absolute vrijheid is
te zwaar om alleen te dragen.
Alleen het nemen van verantwoordelijkheid
en solidariteit t.o.v. elkaar staat garant voor een warme samenleving.
Het
gezin is voor veel mensen het meest waardevolle in hun leven. Uit het Europees
Waardenonderzoek van 1999 blijkt dat 96% van de Vlamingen het gezin belangrijk
tot zeer belangrijk noemen. Een onderzoek van Think/BBDO uit 2005, toonde aan
dat trouwen en een gezin stichten het ideaal is van 81% van de Belgische
jongeren van 18 tot 30 jaar. Als
het gezin zo belangrijk is, waarom
krijgt het dan politiek zo weinig aandacht?
Té evident? Investeren in duurzame gezinnen is daarom
een maatschappelijke, sociale en economische must voor de toekomst.
In de Kerstperiode kunnen we er niet omheen dat een
grote groep mensen de lange donkere avonden van de Kerst- en Nieuwjaarsperiode
schuwen, omdat ze alleen en eenzaam zijn en het warme nest van een familie
missen, omdat ze behoren tot de 10 % armen in onze samenleving of omdat ze ziek,
gehandicapt of oud zijn. Het duale in onze samenleving komt ook op dat vlak
sterk tot uiting. Heeft Paars genoeg geïnvesteerd in de zwaksten van deze
samenleving? Waarom is het aantal armen er dan niet op achteruit gegaan?
Integendeel.
Een
samenleving heeft meer inzet nodig om sommige ouderen, armen, vluchtelingen uit
hun eenzaamheid en armoede te halen. Een samenleving heeft een cultuur nodig
waar wederzijds respect geldt, waarin iedereen mee kan, waar men niet naast
elkaar leeft maar in verbondenheid met elkaar: in het gezin, in het
verenigingsleven, in de buurt, op het werk, onder vrienden… in Vlaanderen.
Samen-leven doe je niet alleen. Samen-leven betekent
meer dan individuele vrijheid. Het betekent ook maatschappelijke
verantwoordelijkheid.
Ik droom van een warme
samenleving, met waardering voor gewone en
oprechte mensen, die elke dag opnieuw samen bouwen aan een warme
samenleving, met respect voor onze gemeenschap, onze taal, onze cultuur en onze
waarden. Het betekent ook dat alle mensen, autochtonen en allochtonen, jongeren
en ouderen, mannen en vrouwen beschermd worden, respect blijven verdienen ook op
de meest kwetsbare momenten van het leven.