Ik moest 2 maal slikken toen ik de gedachte van Geert Buelens deze week
las. Volgens Buelens verdoezelt Yves Leterme zijn logische keuze door ze voor te
stellen alsof hij hiermee alleen maar meer bevoegdheden voor Vlaanderen wil
bekomen. Ik lees de kritische schrijver en hoogleraar moderne Nederlandse
cultuur aan de Universiteit van Utrecht regelmatig geboeid. We kruisen elkaar in
deze rubriek in de Morgen, maar ontmoetten elkaar zelden. Ik heb waardering voor
Geert Buelens, ken zijn schrijverstalent en zijn kritische gedachten, maar in
deze vond ik een gedachtefout.
Ik ken Yves Leterme nu zo ongeveer een 6-tal jaar wat beter. Ik heb
gaandeweg zeer veel waardering voor hem gekregen. Hij is integer en verstandig,
begaan met de mensen, niet bezig met zichzelf, serieus, veeleisend voor zijn
omgeving en zichzelf en echt bekommerd om de samenleving, zowel om de Vlamingen
als om de Walen. Zoals ik hem bezig zie en beluister wil hij dat de Waal het
even goed heeft als de Vlaming. Hij is perfect tweetalig, het Frans ligt hem
minstens even goed in de mond dan het Nederlands.
Hij heeft zich geëngageerd voor Vlaanderen en heeft effectief ook
getekend om een programma voor de Vlamingen waar te maken en af te werken. Dat
kan hij blijkbaar niet alleen vanuit een Vlaamse Regering, dat kan hij nog beter
vanuit een Federale Regering. Ik herinner mij dat ik als Staatssecretaris voor
volksgezondheid en gehandicaptenbeleid in de Federale Regering ook een paar zeer
efficiënte bijdragen heb kunnen leveren voor de autonomie van Kind en Gezin in
Vlaanderen en ONE in Wallonië. Beide organisaties hebben een goed beleid voor
kinderen en gezinnen uitgestippeld respectievelijk in Vlaanderen en Wallonië.
Ik heb ook het toenmalige Rijksfonds voor Sociale Reclassering voor
gehandicapten gesplitst en toevertrouwd aan de toenmalige Vlaamse en Waalse
autoriteiten. Zowel in Wallonië als in Vlaanderen varen deze instellingen
vandaag een eigentijdse koers ten dienste van en voor gehandicapten. En dat
heeft mij niet belet om intussen ook de federale wetgeving op de
tegemoetkomingen van gehandicapten uit te bouwen en de federale wetgeving op de
orgaantransplantaties voor alle Belgen. Als
ik zie hoe we ten behoeve van de derde Scheldeverdieping in Antwerpen de
laatste jaren vanuit Vlaanderen beter en sneller kunnen onderhandelen met
Nederland - de tweede verdieping duurde in onderhandelingen meer dan dubbel
zolang als de derde - , dan heb ik vertrouwen in de drive waarmee Yves Leterme
zich inspant om een beleid te voeren voor alle Vlamingen, Walen en Brusselaars
en dus voor alle Belgen.
Zo voel ik de inzet van Yves Leterme aan. Hij is niet bezig met zichzelf,
hij voelt aan dat hij geduwd en gestuwd wordt om zich voor te stellen bij de
eerstkomende verkiezingen. Pleegt hij daarom woordbreuk? Absoluut niet. Daar is
het Geert Buelens ook niet om te doen. Op drie jaar is heel wat veranderd, op
drie jaar werd veel gerealiseerd, op drie jaar heeft hij kunnen vaststellen wat
hij wel en niet kon waarmaken. En wie kan beter dan hij, die perfect aanvoelt
wat er beter kan in Walonië en
Vlaanderen, zich inzetten voor deze federale verkiezingen? Ik heb Yves nooit
horen zeggen dat het “alleen maar” om meer Vlaamse bevoegdheden te doen zou
zijn. Hij heeft integendeel al aangetoond dat meer bevoegdhedern voor Vlaanderen
natuurlijk ook meer autonomie voor Wallonië betekent en dat België daarvan
beter wordt. Als de mensen het willen, wil hij dus wel premier worden voor alle
Belgen.
En over politiek talent gesproken, - dat er volgens Geert Buelens te
weinig is - alle ministers zetten zich tijdens de komende verkiezingen in en
gaan op een lijst staan om hun partij te dienen. Is het onlogisch dat elkeen
zijn of haar talenten ter beschikking stelt om zijn of haar partij sterk te
maken, om het programma waarin ze geloven te realiseren? Het echte probleem is
niet het tekort aan politiek talent. Het ware probleem waarmee we in dit land te
maken hebben, is dat we te veel verkiezingen op te korte tijd hebben. Vorig jaar
gemeente- en provincieverkiezingen,
dit jaar federale verkiezingen en in 2009 Europese en deelstatenverkiezingen.
Het wordt hoog tijd dat we er naar streven de Europese, de federale en de
verkiezingen voor de deelstaten te houden op hetzelfde moment. En dan krijgt
elke politicus/politica de gelegenheid om vanuit het biotoop waarin hij/zij is
opgegroeid en met de talenten die hij/zij heeft meegekregen mee te bouwen aan
een warme en evenwichtige samenleving en komt de juiste man/vrouw op de juiste
plaats.